Ուստի՞ գուքաս, ղա՛րիբ բըլբուլ

բնագիր

Ուստի՞ գուքաս, ղա՛րիբ բըլբուլ,

Ուստի՞ գուքաս, ղա՛րիբ բըլբուլ,
Դու մի՛ լաց’լի, յիս իմ լալու.
Դու վարդ պըտռէ, յիս՝ գօզալին,
Դու մի՛ լաց’լի, յիս իմ լալու:

Ա՛րի բըլբո՛ւլ, խօ՛սի բարըն.
Օխնըվի քու էկած սարըն.
Քի վարդն էրից, ինձ՝ իմ եարըն.
Դու մի՛ լաց’լի, յիս իմ լալու:

Ման իմ գալի դիդարի հիդ,
Վունց ղարիբ բըլբուլ խարի հիդ.
Դու՝ վարդի հիդ, յիս՝ եարի հիդ.
Դու մի՛ լաց’լի, յիս իմ լալու:

Սալբուի նըման կանանչ իմ,
Ե՛կ, խօսի, ձայնիդ ճանանչ իմ,
Դու վա՜րդ կանչէ, յիս եա՜ր կանչիմ.
Դու մի՛ լաց’լի, յիս իմ լալու:

Ղարիբ բըլբո՛ւլ, ձայնըդ մալում,
Յիս ու դուն էրվինք մէ հալում,
Սայաթ-Նովէն ասաց՝ զալո՛ւմ,
Դու մի՛ լաց’լի, յիս իմ լալու:

---

Արութինի ասած էրկու թասլիբ:

թարգմանություն

Ուստի՞ կուգաս, ղա՛րիբ բլբուլ

Ուստի՞ կուգաս, ղա՛րիբ բլբուլ^[1],
Դու մի՛ լացիր, ես եմ լալու,
Դու վարդ փնտրիր, ես՝ սիրունին,
Դու մի՛ լացիր, ես եմ լալու:

Արի՛ բլբո՛ւլ, խօ՛սի բարն^[2],
Օրհնվի քո եկած սարն,
Քեզ վարդն այրեց, ինձ՝ իմ յարն,
Դու մի՛ լացիր, ես եմ լալու:

Փնտրում եմ ես իմ պատկերին
Ոնց ղարիբ բլբուլը խարին^[3],
Դու վարդ տենչող, ես՝ իմ յարին,
Դու մի լացիր, ես եմ լալու:

Նոճիի նման կանաչ եմ,
Ե՛կ խոսիր, ձայնիդ ճանաչ եմ,
Դու վա՜րդ կանչի, ես յա՜ր կանչեմ,
Դու մի՛ լացիր, ես եմ լալու:

Ղարիբ բլբո՛ւլ, ձայնդ մալում^[4],
Ես ու դու էրվենք մի հալում,
Սայաթ-Նովեն ասաց՝ զալո՛ւմ^[5],
Դու մի՛ լացիր, ես եմ լալու:

1. Խաղը գրված է Ն. Հովնաթանի «Ուստի՞ կուգաս, քաղցր բլբուլ» երգի ազդեցությամբ
2. Խոսի բարն - բարի խոսք ասա, իսկ գուցե և մրգահամ, անուշ խոսք ասա: Հ. Բախչինյանը դարձրել է բառըն, որը ընդունելի չէ:
3. Խար — այստեղ վարդի մակաբույծ միջատ է, որով սնվելու համար է սոխակը պտտվում վարդի շուրջը: Այս բառի վերաբերյալ մի զվարճալի ռեպլիկ ունի Հ. Թումանյանը՝ ուղղված Պ. Մակինցյանին, որը խար բառը թարգմանել էր «էշ»: Թումանյանը իր թումանյանական ոճով գրում է. «Ես ամենայն քաղաքավարությամբ խնդրում եմ պ. Մակինցյանին՝ իր էշը դուրս տանի Սայաթ-Նովի վարդերի միջից...» Եվ այնուհետև «...պ. Մակինցյանի էշը դուրս հանելուց հետո այժմ իմ վարդի բողոճը կամ որդը տեղավորեմ».
   Տես՝ Հ. Թումանյան, Սայաթ-Նովա, Եր., Հայպետհրատ, 1949թ., էջ 29
4. Մալում — ծանոթ, ընկալելի, հասկանալի
5. Զալում — անգութ