Ցնցելով ամպե ուսերը —
Արտասվեց՝ փաթաթվելով Վարշավայի վզին։
Կապույտ շապիկ հագած ոսկեաչք աստղերը
Ճչացին․
«Սպանվա՜ծ է
Մեր անգին,
Թանկագի՛նը»։
Եվ մահիկն իր մի աչքը սարսափահար հառեց
Աբոյմը պինդ սեղմած, մեռած, սառած
ձեռքի՛ն այն։
Վազեցին տեսնելու լատվիական գյուղերը,
Թե ինչպես, հաշմանդամ դարձած,
Արցունքներով ոսկե կաստելների աչքերը
Կոտրատում է Կովնոն փողոց—մատներն
անծայր։
Իսկ երեկոն ճչում է —
Անձեռ․
Անոտ․
«Սո՛ւտ է․
Կարող եմ դեռ —
Զնգացնելով պարում շպորներըս —
Բեղըս ոլորել»։
Զանգ են տալիս։
Մայրի՛կ։
Ի՜նչ պատահեց․
Լսի՛ր։ —
Սպիտակ է, ինչպես սև դագաղի գլազեթ։
«Թողե՛ք․
Հեռագիր է
Սպանվածի մասին։
Ախ փակեցե՛ք, փակեցե՛ք գազեթների աչքերը»։
