Ես իմ ճանապարհը միշտ գնում եմ՝
ճանապարհից դուրս։
Գորովագութ քարերը, որոնց լռությունը տեսնում եմ
տակետակ, թրեւում են ամենուրեք։ Թռչունների հետ
հաճախ երկինք է բարձրանում
ծառը, որի կապույտ ճյուղերին հույսերի բույնն է։
Երկինքը բույնի
բոլորումն է։
Ես չեմ սիրում՝ երբ որ սիրում եմ,
ես պարզապես ստեղծագործում եմ։ Եվ
այդ պահին չգիտեմ, թե ինչ եմ գրում կամ, թեկուզ,
ինչպես եմ գրում։ Գրելու պահին կախարդ
եմ, գրելուց հետո՝ արդեն բոլորից մեկն եմ եւ
նոր միայն փորձում եմ հասկանալ, թե ինչ եմ գրել։
(Մանավանդ՝ երգվելիս երգը պիտի չիմանա իր
երգվելը, առավել եւս՝ լսվելը,
մանավանդ՝ սիրվելիս աղջիկը պիտի չիմանա իր սիրվելը,
առավել եւս՝ նվիրվելը)։
Համոզված եմ՝ եթե ոչ այսօր, ապա երբեւէ
որեւէ մեկը կհասկանա ինձ։
Լույսի ճանապարհացում։ Իմ կրծքից ու թեւերից
ամեն օր երկաթյա գամեր եմ հանում։ Եվ հույսը
միակն է իմ մեջ,
որ անսպառ էներգիա է արտադրում, անընդհատ ու անգործադուլ։
(Այդպես էր նաեւ մազութի, հացի ու լույսի մեծ թալանի
տարիներին)։
Կռունկը եկավ՝ Տարոնի ու Դաշտենցի երկինքն աչքերում, թափ տվեց
փետուրները եւ հազարավոր գնդակներ թափվեցին
Արաքս գետի ջրերի մեջ։
Վանքն Աստծո հետ խոսում է
մորս ձայնով։ Խիղճդ որոգայթ է, որով քեզ որսում են։
Ես չեմ մեռնում՝ երբ որ մեռնում եմ,
ես պարզապես ստեղծագործում եմ։
Գինու բաժակում մերկ աղջիկներ կան։ Սակայն, խնդրում եմ,
չշփոթել նրանց բաքոսուհիների հետ։
Ձյուն։
Ձյուն։
Ձյուն։
Խոսքս գագաթների մասին չէ, դեռ չքայլված՝ որքան
ձյուն կա հայոց երկնքում։ Եվ չեկած՝ որքան ճանապարհներ։
Անշուշտ, ես ուրիշ ոչ ոք չէի լինի, եթե չլինեի ես։
