Քանի Ապողոն չէ կոչել երգչին
Դեպի սըրբազան ոգևորություն,
Ունայն աշխարհի հոգսերի միջին
Թաղված է երգիչն անխանդ, անավյուն,
Չէ՛ հընչում նորա քընարն ոգելից,
Ցուրտ թըմրությունն է հոգին ճաշակում,
Եվ, գուցե, չընչին շա՜տ էակներից՝
Ամենից չընչին նա՛ է աշխարհում։
Բայց հենց հասնում է բարբառն երկնային
Երգչի ականջին արթուն, հուշազգաց,
Ցընցվում է իսկույն պոետի հոգին,
Որպես մի արծիվ քընից սթափված։
Եվ նա անհաղորդ ծափին ու գովքին,
Տխրում, տրտմում է զվարճ աշխարհում.
Ամբոխի պաշտած և ո՛չ մի կուռքին
Երգիչը երբե՛ք գլուխ չէ խոնարհում.
Եվ, կարծես, կյանքի խորթ, դաժան զավակ,
Երգով, հույզերով կուրծքը ալեկոծ,
Փախչում է նա միշտ դեպի լայնարձակ
Դաշտեր, անապատ, թավ անտառի ծոց։
