Պոետ (Սմբատ Շահազիզ)
Պոետ
1
Պոե՛տ, հեռո՛ւ կաց ծափից ամբոխի,
Երբ քեզ տիրում է ոգևորություն.
Նա ծա՛նր ցնորք է մի հիվանդ սրտի,
Մի խախո՜ւտ խելքի թելադրություն։
2
5
Դու պաշտոնյա ես վերին սրբության,
Որ նվիրել է Աստված աշխարհին.
Դու պիտի հերքես հասարակության
Կանխամուտ կարծիք, դու սաստես չարին։
3
Մի՛ մեծարիր դու կուռքը հարստի,
10
Ոտնակո՛խ արա, փշրի՛ր և անց կաց.
Տաճար Աստուծո՝ հոգին Պոետի,
Թե մամոն իշխեց՝ դժոխք է պղծած։
4
Եվ այն ժամանակ, երբ քեզ հանեին
Կախաղան կամ սյուն նշավակելի,
15
Եվ անփառք ճակատդ մրով ծեփեին,—
Արժանի՛ ես դու, թշվա՛ռ, արժանի։
5
Ահա՛ ձիթենին կանաչ ճյուղերով՝
Շնորհակալ սրտի զոհաբերություն.
Պոե՜տ, զարդարիր ճակատդ նորանով,
20
Թ՛ե սիրել ես ազգդ և արդարություն։
6
Ահա՜ երջանիկ առաջին Հայեր
Քեզ շիրիմներից ողջույն են տալի.
Ահա՛ գալոցքի հեռավոր թոռներ
Երդում են սաղմոս գործիդ պատվելի։
7
25
Օծյա՛լ Աստուծո, եղիր դու թարգման
Այն մեծակշիռ գաղափարների,
Որ կարող էին անունդ անսահման
Դարերին բաշխել, փառք կնքել բարի։
8
Ո՞վ են մեր օծյալք։ Բայց լեզու, լռի՛ր,
30
Ո՞ւմ հետ է քո խոսք, ունա՜յն քո խրատ.
Միայն բամբասանք, միայն ախտակիր
Հիշոցք որպես ծով կըթափվի՛ն վերադ։
9
Նստած են նոքա բորբոսած բանտում
Տաղաչափության։ Հուսահատություն
35
Ուտում է նորանց։ Լո՛ւյս չէ թափանցում
Այդ մեռած կամքի գերեզմանատուն։
10
Լուծվե է է, լուծվե՛լ նոցա խելքն իսպառ,
Ո՞ւր բժիշկ հմուտ, որ առնե մի ճար:
— Խթան զարթուցիչ և ճշմարտություն,
40
Սո՛ւր որպես նշտար, կծո՛ւ որպես թույն:
Մասկվա