«Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 2 (Armenian national fairy tales, vol. 2).djvu/12»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վերջը որ տղեն շատ ա զոռում, աղջիկն ասում ա.- Ինձ անկաջ չե՛ս անում, համա տե՞ս, քու աղպրտինքը քեզ պտի մուխաննաթություն անեն: Մարդ ա, թե որ ըտենց մի բան ըլնի, չե՛ս վախենա. կէթաս ուրբաթ օրը, ըստե մի աղբուր կա, էդ աղբրի վրեն կնստես: Մըկ էլ կտենաս իրեք ոչխար էկան` մինը Սև, մինը Սիպտակ, մինը Կարմիր, որ էդ աղբրիցը ջուր խմեն: Դու քեզ կքցես աղաք Սևի վրեն, Սևը կքցի Կարմրի վրեն, Կարմիրն էլ Սիպտակի վրեն` Սիպտակն էլ քեզ Լիս աշխարհ կհանի: Համա չըլնեմ-չիմանամ աղաք Սիտակի վրեն ընկնես. թե չէ Սիպտակը քեզ կքցի Կարմրի վրեն, Կարմիրն էլ Սևի վրեն` Սևն էլ քեզ Մութն աշխարք կհանի:

Աղպրտինքը պարանը կախ են տալի: Տղեն պուճուր քվրոը կապում ա պարանիցը:

Աղպրտինքը քաշում են, տենում, որ էս պուճուր քիրը քմմքին էլ գլխեց իրա սիրունությունովը: Իրար մեջ միտք են անում, թե` մեր պուճուր աղպերը էսքան ղոչաղություն արեց, էս թավուր էլ սիրուն աղջիկ ա տանում. բա՛ մենք ի՞նչ էրեսով էթանք մեր հոր կուշտը. բա՛ մեզ հմար ամոթ չի՞: Էկե՛ք պարանը կտրենք, նրան ֆորումը թողանք. էթանք մեր հորն ասենք, թե. «Իրեք դևին էլ մենք ենք սպանե, էսքամ խաղինեն էլ բերե: Մեր պուճուր աղպորն էլ,- կասենք,- դևերը կերել են»:

-Աղպրտի՛նք,- ձեն ա տալի,- դե հմի ի՛նձ քաշեք:

Աղպրտինքը մի պուճուր տեղ քաշում են, քաշում` մի ղաֆիլ պարանը կտրում: Պուճուր աղպերը գըրըմփալեն էլ եֆ ընկնում ա ֆորը: Էրկու աղպերով իրանց զադը-մադը հավաքում են, գալի իրանց քաղաքը:

-Ա՛յ որդիք, բա ձեր պուճուր ա՞ղպերն ուր ա,- հարցնում ա թագավորը:

-Բա չե՛ս ասի, ա՛յ հեր. նրան դևերը կերան: Էսքամ խաղինեն, մալ ու դովլաթն էլ են դևերինն ա. մենք էրկսով նրանց սպանեցինք, ունեցած-չունեցածներն էլ վե կալանք բերինք:

Պուճուր աղպերը մնաց ֆորումը մենակ. դե՛ս ընկավ, դե՛ն ըն