«Էջ:Հայկական Սովետական Հանրագիտարան (Soviet Armenian Encyclopedia) 11.djvu/119»–ի խմբագրումների տարբերություն
չ հոդվածների առանձնացում, մանր․ կետադրական |
No edit summary |
||
Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
Տող 1. | Տող 1. | ||
ձեռքի Ս–ից (մանուալ), ունեցել են նաև ոտքերի Ս․ (ոտնակ)։ Լեզվակավոր ստեղնավոր նվագարաններում (հարմոն, բայան են) Ս․ կազմված է կոճակներից։ Երբեմն Ս․ են կոչվում նաե Փողային նվագարանների կափույրային մեխանիզմները։ 2․ Որեէ մեխանիզմի (գրամեքենայի, հաշվիչ մեքենայի են) ստեղների շարքը։ |
|||
ձեռքի Ս–ից (մանուալ), ունեցել են նաե |
|||
ոտքերի Ս․ (ոտնակ)։ Լեզվակավոր ստեղ– |
|||
նավոր նվագարաններում (հարմոն, բա– |
|||
յան են) Ս․ կազմված է կոճակներից։ |
|||
Երբեմն Ս․ են կոչվում նաե Փողային նվա– |
|||
գարանների կափույրային մեխանիզմնե– |
|||
րը։ 2․ Որեէ մեխանիզմի (գրամեքենայի, |
|||
հաշվիչ մեքենայի են) ստեղների շարքը։ |
|||
ՍՏԵՏՆԻՅ (Steinitz) Վիլհելմ (1836, Պրագա –1900, Նյու Ցորք), շախմատի աշխարհի աոաջին չեմպիոն (1886–94), շախմատային տեսաբան։ Սովորել է Վիեննայի պոլիտեխ․ ինստ–ում։ 1862–83-ին ապրել է Լոնդոնում, այնուհետե՝ ԱՍՆ–ում։ Պաշտոնապես աշխարհի չեմպիոն է հըռչակվել Ի․ Ցուկերտորտին հաղթելուց հետո։ 1880-ական թթ․ մշակել է դիրքային խաղի տեսությունը։ Հաղթել է Ա․ Անդերսենին (1866), Ս․ Ի․ Չիգորինին (1889, 1892), Ի․ Գունսբերգին (1890–91), է․ Ս․ Շիֆերսին (1896)։ 1894-ին աշխարհի առաջնության մատչում պարտվել է է․ Լասկերին։ |
|||
ՍՏԵՏՆԻՅ (Steinitz) Վիլհելմ (1836, Պրա– |
|||
գա •–1900, Նյու Ցորք), շախմատի աշ– |
|||
խարհի աոաջին չեմպիոն (1886–94), |
|||
շախմատային տեսաբան։ Սովորել է Վիեն– |
|||
նայի պոլիտեխ․ ինստ–ում։ 1862–83-ին |
|||
ապրել է Լոնդոնում, այնուհետե՝ ԱՍՆ–ում։ |
|||
Պաշտոնապես աշխարհի չեմպիոն է հըռ– |
|||
չակվել Ի․ Ցուկերտորտին հաղթելուց հե– |
|||
տո։ 1880-ական թթ․ մշակել է դիրքային |
|||
խաղի տեսությունը։ Հաղթել է Ա․ Անդեր– |
|||
սենին (1866), Ս․ Ի․ Չիգորինին (1889, |
|||
1892), Ի․ Գունսբերգին (1890–91), է․ Ս․ |
|||
Շիֆերսին (1896)։ 1894-ին աշխարհի |
|||
առաջնության մատչում պարտվել է է․ Լաս– |
|||
կերին։ |
|||
ՍՏԷՏՆԼԷՆ (Steinlen) Թևոֆիլ Ալեքսանդր (1859–1923), ֆրանս․ նկարիչ։ Ծագումով շվեյցարացի։ Ավարտել է Լոգանի գեղարվեստական դպրոցը։ 1882-ից ապրել է Փարիզում։ Ստեղծել է հիմնականում վիմագրություններ։ Աշխատակցել է սոցիալիստ, ամսագրերին, ձեավորել գրքեր (օրինակ, Ա․ Բրյոաւնի «Փողոցում» |
|||
ՍՏԷՏՆԼԷՆ (Steinlen) Թ և ո ֆ ի լ Ալեք– |
|||
սանդր (1859–1923), ֆրանս․ նկարիչ։ |
|||
Ծագումով շվեյցարացի։ Ավարտել է Լո– |
|||
գանի գեղարվեստական դպրոցը։ 1882-ից |
|||
ապրել է Փարիզում։ Ստեղծել է հիմնակա– |
|||
նում վիմագրություններ։ Աշխատակցել է սոցիալիստ, ամսագրերին, ձեավորել |
|||
գրքեր (օրինակ, Ա․ Բրյոաւնի «Փողոցում» |
|||
Թ․ Ստեյնլեն․ |
|||
Լվացարարուհի– |
|||
ներ», գունավոր |
|||
օֆորտ (1894) |
|||
ժողովածուն, 1888)։ Հետևելով 0․ Դուէիեի |
|||
ավանդույթներին՝ Ս․ լակոնիկ և սուր |
|||
կերպով ցույց է տվել սոցիալ․ անհավա– |
|||
սարությունը, պատերազմի սարսափները, |
|||
ժողովրդի հեղափոխական պայքարը |
|||
(«Գործադուլ», 1893, «Ազատարարուհին», |
|||
1903, «Փախստականներ», օֆորտ, 1916)։ |
|||
Ստեղծել է նաև ծաղրանկարներ, պլա– |
|||
կատներ։ Կյանքի վերջին տարիներին Ս․ |
|||
«Կլարտե» ամսագրի ակտիվ մասնակիցն |
|||
էր, աշխատա^ել է <3ումանիտե»-ին։ |
|||
ՍՏԵՆ (Sten) Ցան (մոտ 1626–1679), հո– |
|||
լանդացի նկարիչ։ Հավանաբար աշա– |
|||
կերտել է Ն․ Կնյուպֆերին՝ Ուտրեխտում, |
|||
Ա․ վան Օսաադեին՝ Հառլեմում և 6ա․ վան |
|||
Գոյենին4 Հաագայում։ Ստեղծագործել է Լեյդենում (որտեղ 16Հ8-ին ստացել է վարպետի կոչում), Հաագայում (1649-ից), |
|||
Դելֆտում (1654-ից), Վարմոնդում |
|||
(1656-ից), Հառլեմում (1661–70)։ 1672-ից |
|||
Լեյդենում ունեցել է պանդոկ։ Ս․ ստեղծել |
|||
է դիմանկարներ, բնանկարներ, Աստ– |
|||
վածաշնչի թեմաներով կոմպոզիցիաներ, |
|||
սակայն նրա ստեղծագործությունում գըլ– |
|||
խավորը կենցաղային ժանրի գործերն են |
|||
(«Հիվանդը և բժիշկը», 1650-ական թթ․ |
|||
վերջ –1660-ական թթ․ սկիզբ, Ռեյկսմու– |
|||
Ց ա ն Ս ա և ն․ «Հիվանդը և բժիշկը» |
|||
(1650-ական թթ․ վերջ –1660-ական թթ․ սկիզբ, |
|||
Ռեյկսմուզեում, Ամսաերդամ) |
|||
զեում, Ամստերդամ, «Զվարճամոլները», |
|||
մոտ 1660, էրմիտաժ, Լենինգրադ, «Ինչ– |
|||
պես ձեռք է բերվել, այնպես էլ վատնվել |
|||
է», 1661, Բո յ մանս վան Բյոնինգենի թան– |
|||
գարան, Ռոտերդամ)։ |
|||
Թ․ Ստեյնլեն․ Լվացարարուհիներ», գունավոր օֆորտ (1894) |
|||
ՍՏԵՆԴԱԼ (Stendhal) Անրի Սարի Բեյլ |
|||
(Beyle) (23․1․1783, Գրենոբլ –23․3․1842, |
|||
ժողովածուն, 1888)։ Հետևելով Օ․ Դուէիեի ավանդույթներին՝ Ս․ լակոնիկ և սուր կերպով ցույց է տվել սոցիալ․ անհավասարությունը, պատերազմի սարսափները, ժողովրդի հեղափոխական պայքարը |
|||
Փարիզ), ֆրանսիացի գրող։ Ծնվել է փաս– |
|||
(«Գործադուլ», 1893, «Ազատարարուհին», 1903, «Փախստականներ», օֆորտ, 1916)։ Ստեղծել է նաև ծաղրանկարներ, պլակատներ։ Կյանքի վերջին տարիներին Ս․ «Կլարտե» ամսագրի ակտիվ մասնակիցն էր, աշխատակցել է <Յումանիտե»-ին։ |
|||
տաբանի ընտանիքում։ 1799-ից եղել է զին․ ծառայության մեջ, 1800-ին մասնակ– |
|||
ցել է Նապոլեոն I-ի իտալ․ արշավանքին։ |
|||
ՍՏԵՆ (Sten) Ցան (մոտ 1626–1679), հոլանդացի նկարիչ։ Հավանաբար աշակերտել է Ն․ Կնյուպֆերին՝ Ուտրեխտում, Ա․ վան Օսաադեին՝ Հառլեմում և Յա․ վան Գոյենին՚ Հաագայում։ Ստեղծագործել է Լեյդենում (որտեղ 16Հ8-ին ստացել է վարպետի կոչում), Հաագայում (1649-ից), Դելֆտում (1654-ից), Վարմոնդում (1656-ից), Հառլեմում (1661–70)։ 1672-ից Լեյդենում ունեցել է պանդոկ։ Ս․ ստեղծել է դիմանկարներ, բնանկարներ, Աստվածաշնչի թեմաներով կոմպոզիցիաներ, սակայն նրա ստեղծագործությունում գըլխավորը կենցաղային ժանրի գործերն են («Հիվանդը և բժիշկը», 1650-ական թթ․ վերջ –1660-ական թթ․ սկիզբ, Ռեյկսմու Ց ա ն Ս ա և ն․ «Հիվանդը և բժիշկը» (1650-ական թթ․ վերջ –1660-ական թթ․ սկիզբ, Ռեյկսմուզեում, Ամսաերդամ) զեում, Ամստերդամ, «Զվարճամոլները», մոտ 1660, էրմիտաժ, Լենինգրադ, «Ինչպես ձեռք է բերվել, այնպես էլ վատնվել է», 1661, Բոյ մանս վան Բյոնինգենի թանգարան, Ռոտերդամ)։ |
|||
1802-ին թողել է զինվ․ ծառայությունը, |
|||
հաստատվել Փարիզում, զբաղվել ինքնա– |
|||
ՍՏԵՆԴԱԼ (Stendhal) Անրի Սարի Բեյլ (Beyle) (23․1․1783, Գրենոբլ –23․3․1842, Փարիզ), ֆրանսիացի գրող։ Ծնվել է փաստաբանի ընտանիքում։ 1799-ից եղել է զին․ ծառայության մեջ, 1800-ին մասնակցել է Նապոլեոն I-ի իտալ․ արշավանքին։ 1802-ին թողել է զինվ․ ծառայությունը, հաստատվել Փարիզում, զբաղվել ինքնակրթությամբ։ Որպես նապոլեոնյան բանակի ինտենդանտ (1806–14) շրջել է գրեթե ամբողջ Եվրոպան, ականատես եղել Բորոդինոյի ճակատամարտին, Սոսկվայի հրդեհվելուն, Ռուսաստանից ֆրանս․ ջախջախված զորքերի փախուստին։ Նապոլեոնի պարտությունից (1814) հետո Ս․ մեկնել է Իտալիա, կապեր հաստատել կարբոնարների ղեկավարների հետ, մերձեցել իտալ․ ռոմանտիկներին, դարձել Ջ․ Բայրոնի բարեկամը։ 1821-ից ապրել է Փարիզում, հրապարակախոսական, պատմափիլ․ հողվածներով աշխատակցել է ֆրանս․ և անգլ․ մամուլին։ 1830-ից եղել է ֆրանս․ հյուպատոս Չիվիտավեքիայում (Հռոմի մոտերքում), որտեղ և անցկացրել է իր կյանքի վերջին տասը տարին։ Ս–ի արխիվում հայտնաբերված բազմաթիվ անավարտ ձեռագրեր, օրագրեր, նամակներ (մոտ 1500) աստիճանաբար հրատարակել է նրա կտակկատար Ռ․ Լակոմբը։ Ս–ի առաջին ստեղծագործությունները նվիրված են երաժշտությանը։ «Հայդնի, Սոցարտի և Սետաստազիոյի կյանքը» (1817), «Ռոտփնիի կյանքը» (1824) աշխատություններում Ս․ Փիլ․ դիտանկյունից վերլուծել է երաժշտության դերը անհատի և ժողովուրդների հոգեոր կյանքում, որոշակիորեն արտահայտել իր գեղագիտ․ ճաշակն ու համակրանքը, առանձնակի հակումը դեպի իտալ․ օպերան։ «Գեղանկարչության պատմությունը Իտալիայում» (հ․ 1–2, 1817) և «Հռոմ, Նեապոլ և Ֆլորենցիա» (1817) գրքերում Ս․ իդեալիստական գեղագիտությունը քննադատել է պատմամշակութային տեսանկյունից, արվեստըն ընդունել որպես իրականության արտացոլման և ճանաչման միջոց։ «Ռասին և Շեքսպիր» (1823, լրց․ հրտ․ 1825) գրքում ամփոփված գրականագիտական–տեսական հոդվածներում ձեակերպել է ռեալիստական, հասարակականորեն արդիական արվեստի հիմնադիր դրույթներ, պատմականությունը հռչակել կյանքի և արվեստի երեույթների գնահատման սկզբունք։ Ստենդ ալ «Սիրո մասին» (1822) հոգեբանական Փիլ․ ուսումնասիրությունում Ս․ համաշխարհային գրկ–յան մեջ առաջին անգամ սիրո զգացմունքը դասակարգել է ըստ նրա բնույթի, անհատական ու ազգ․ խառնվածքների, պատմ․ դարաշրջանների, սոցիալ․ խավերի, կլիմայի, վւորձել է հաստատուն օրինաչափություններ գըտնել սիրո զարտուղությունների մեջ։ Առաջին գեղարվեստական երկերից հայտնի են իտալ․ կարբոնարական շարժման մի դրվագ պատկերող «Վանինա Վանինի» (1829, հայ․ հրտ․ 1938) նովելը և իտալ․ վերածննդի պատմությունից քաղված «Իտալական քրոնիկներ»-ը (գրվել են 1830-ական թթ․, առանձին հրտ․ 1855)։ Ս–ի ստեղծագործության գլուխգործոցը «Կարմիրը և սեը» (1831, հայ․ հրտ․ մ․ 1–2, 1941–49) վեպն է, որն աչքի է ընկնում հոգեբանական վերլուծության վարպետությամբ, հասարակական հակասությունների ռեալիստական արտացոլմամբ։ Ս․ նկարագրել է 1830-ի հուլիսյան հեղափոխության նախօրեի ֆրանս․ հասարակությունը՝ մերկացնելով բուրժուաների ընչաքաղցությունը, եկեղեցականների երեսպաշտությունը, ազնվականության ապարդյուն փորձերը՝ իրենց դասային արտոնությունները պահպանելու համար։ Հերոսը՝ ծագումով ռամիկ, տաղանդավոր, խելացի ժյուլիեն Սորելը, ի բնե ազնիվ, մեծահոգի, զգացմունքային երիտասարդ, դիմել է կեղծավորության, ցուցադրյալ բարեպաշտության, որպեսզի ազնվականության և խոշոր դրամատերերի միջավայրում ընդունվի իբրե հավասարի։ Ս․ է՝լ ավելի մեծ սոցիալ․ սրության ու մերկացնող պաթոսի է հասնում «Լյուսեն Լյովեն» (1834–36, հրտ․ 1929) անավարտ վեպում։ Բռնապետական իշխանության դեմ իրենց անհատականությունը պաշտպանող ամբողջական բնավորությունների ողբերգությունն է պատկերված «Պարմի մենաստանը» (1839, հայ․ հրտ․ 1961) վեպում։ |
|||
կրթությամբ։ Որպես նապոլեոնյան բա– |
|||
նակի ինտենդանտ (1806–14) շրջել է գրե– |
|||
թե ամբողջ Եվրոպան, ականատես եղել |
|||
Բորոդինոյի ճակատամարտին, Սոսկվա– |
|||
յի հրդեհվելուն, Ռուսաստանից ֆրանս․ |
|||
ջախջախված զորքերի փախուստին։ |
|||
Նապոլեոնի պարտությունից (1814) |
|||
հետո Ս․ մեկնել է Իտալիա, կապեր հաս– |
|||
տատել կարբոնարների ղեկավարների |
|||
հետ, մերձեցել իտալ․ ռոմանտիկներին, |
|||
դարձել Ջ․ Բայրոնի բարեկամը։ 1821-ից |
|||
ապրել է Փարիզում, հրապարակախոսա– |
|||
կան, պատմափիլ․ հողվածներով աշխա– |
|||
տակցել է ֆրանս․ և անգլ․ մամուլին։ |
|||
1830-ից եղել է ֆրանս․ հյուպատոս Չի– |
|||
վիտավեքիայում (Հռոմի մոտերքում), որ– |
|||
տեղ և անցկացրել է իր կյանքի վերջին |
|||
տասը տարին։ Ս–ի արխիվում հայտնաբեր– |
|||
ված բազմաթիվ անավարտ ձեռագրեր, |
|||
օրագրեր, նամակներ (մոտ 1500) աստի– |
|||
ճանաբար հրատարակել է նրա կտակա– |
|||
կատար Ռ․ Լակոմբը։ |
|||
Ս–ի առաջին ստեղծագործությունները |
|||
նվիրված են երաժշտությանը։ «Հայդնի, |
|||
Սոցարտի և Սետաստազիոյի կյանքը» |
|||
(1817), «Ռոտփնիի կյանքը» (1824) աշ– |
|||
խատություններում Ս․ Փիլ․ դիտանկյունից |
|||
վերլուծել է երաժշտության դերը անհատի և ժողովուրդների հոգեոր կյանքում, որո– |
|||
շակիորեն արտահայտել իր գեղագիտ․ |
|||
ճաշակն ու համակրանքը, առանձնակի հա– |
|||
կումը դեպի իտալ․ օպերան։ «Գեղանկար– |
|||
չության պատմությունը Իտալիայում» (հ․ |
|||
1–2, 1817) և «Հռոմ, Նեապոլ և Ֆլորեն– |
|||
ցիա» (1817) գրքերում Ս․ իդեալիստական |
|||
գեղագիտությունը քննադատել է պատ– |
|||
մամշակութային տեսանկյունից, արվես– |
|||
տըն ընդունել որպես իրականության ար– |
|||
տացոլման և ճանաչման միջոց։ «Ռասին և Շեքսպիր» (1823, լրց․ հրտ․ 1825) գրքում |
|||
ամփոփված գրականագիտական–տեսա– |
|||
կան հոդվածներում ձեակերպել է ռեալիս– |
|||
տական, հասարակականորեն արդիական |
|||
արվեստի հիմնադիր դրույթներ, պատմա– |
|||
կանությունը հռչակել կյանքի և արվես– |
|||
տի երեույթների գնահատման սկզբունք։ |
|||
Ստենդ ալ |
|||
«Սիրո մասին» (1822) հոգեբանական |
|||
Փիլ․ ուսումնասիրությունում Ս․ համաշ– |
|||
խարհային գրկ–յան մեջ առաջին անգամ |
|||
սիրո զգացմունքը դասակարգել է ըստ |
|||
նրա բնույթի, անհատական ու ազգ․ |
|||
խառնվածքների, պատմ․ դարաշրջաննե– |
|||
րի, սոցիալ․ խավերի, կլիմայի, վւորձել է հաստատուն օրինաչափություններ գըտ– |
|||
նել սիրո զարտուղությունների մեջ։ |
|||
Առաջին գեղարվեստական երկերից |
|||
հայտնի են իտալ․ կարբոնարական շարժ– |
|||
ման մի դրվագ պատկերող «Վանինա |
|||
Վանինի» (1829, հայ․ հրտ․ 1938) նովելը |
|||
և իտալ․ վերածննդի պատմությունից քաղ– |
|||
ված «Իտալական քրոնիկներ»-ը (գրվել |
|||
են 1830-ական թթ․, առանձին հրտ․ 1855)։ |
|||
Ս–ի ստեղծագործության գլուխգործոցը |
|||
«Կարմիրը և սեը» (1831, հայ․ հրտ․ մ․ |
|||
1–2, 1941–49) վեպն է, որն աչքի է ընկնում հոգեբանական վերլուծության |
|||
վարպետությամբ, հասարակական հակա– |
|||
սությունների ռեալիստական արտացոլ– |
|||
մամբ։ Ս․ նկարագրել է 1830-ի հուլիսյան |
|||
հեղաՓոխության նախօրեի ֆրանս․ հա– |
|||
սարակությունը՝ մերկացնելով բուրժուա– |
|||
ների ընչաքաղցությունը, եկեղեցական– |
|||
ների երեսպաշտությունը, ազնվականու– |
|||
թյան ապարդյուն փորձերը՝ իրենց դասա– |
|||
յին արտոնությունները պահպանելու հա– |
|||
մար։ Հերոսը՝ ծագումով ռամիկ, տաղան– |
|||
դավոր, խելացի ժյուլիեն Սորելը, ի բնե |
|||
ազնիվ, մեծահոգի, զգացմունքային երի– |
|||
տասարդ, դիմել է կեղծավորության, ցու– |
|||
ցադրյալ բարեպաշտության, որպեսզի |
|||
ազնվականության և խոշոր դրամատերե– |
|||
րի միջավայրում ընդունվի իբրե հավասա– |
|||
րի։ Ս․ է՝լ ավելի մեծ սոցիալ․ սրության ու |
|||
մերկացնող պաթոսի է հասնում «Լյուսեն |
|||
Լյովեն» (1834–36, հրտ․ 1929) անավարտ |
|||
վեպում։ Բռնապետական իշխանության |
|||
դեմ իրենց անհատականությունը պաշտ– |
|||
պանող ամբողջական բնավորություննե– |
|||
րի ողբերգությունն է պատկերված «Պար– |
|||
մի մենաստանը» (1839, հայ․ հրտ․ 1961) |
|||
վեպում։ |