«Նամակ Մարգո և Ալիս Ասլանյաններին (Շուշանիկ Կուրղինյան)»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Նոր էջ «{{Վերնագիր |title= Նամակ Մարգո և Ալիս Ասլանյաններին |section = |previous = Նամակ Հովհաննես Թումանյանին (Շուշ...»: |
No edit summary |
||
Տող 2.
|title= Նամակ Մարգո և Ալիս Ասլանյաններին
|section =
|previous = [[Նամակ Հովհաննես Թումանյանին (Շուշանիկ Կուրղինյան)|Նամակ Հովհաննես
|next =
|notes =
Տող 11.
<center>{{x-larger|Նամակ Մարգո և Ալիս Ասլանյաններին}}</center>
{{Աջաթև|
{{Աջաթև|
:'''Մարգո և Ալիս ջան․'''
Լինում է, չի լինում մի փոքրիկ ծիտիկ է լինում։ Այդ ծիտիկն ապրում է մի հին ու ծերացած ծառի վրա, իր փոքրիկ բնի մեջ։
Մի առավոտ աչքը բաց է անում ծիտիկը և սաստիկ զարմանում՝ արևը փայլում է երկնքում, աղբյուրը քչքչում է, ծաղիկները բացվել զարդարվել են, իսկ թռչունները երգում են ուրախ, ծի՜վ, ծի՜վ, ծի՜վ․․․
— Լա՛վ, լա՛վ,— ասում է փոքրիկ ծիտիկը,— դե՛հ, շատ մի զարմացեք, սպասեցեք բունս հավաքեմ, փետուրներս սարքեմ, կտուցս մաքրեմ թռչեմ, թռչեմ մի սիրուն ծառի ճյուղին և ես էլ երգեմ, իմ ձայնն էլ հասնի արևին, աղբյուրին․․․
Ու փոքրիկ ծիտիկը տեղավորվում է մի կանաչ ծառի ճյուղի, հպարտ նայում է դես ու դեն, վեր ու վար և սկսում է՝ ծի՛վ-ծի՛վ ծի՛վ-ծի՛վ, հե՜յ-հե՜յ․․․
Մի պառավ թռչուն բարկանում է հանկարծ,― Ձայնդ կտրիր, անպիտան, հեյ հեյն ի՞նչ է, արի մեզ մոտ, մեզ նման երգիր, որ մարդիկ լսեն ու հավանեն․․․
― Հե՜յ-հե՜յ,― նորից երգում է ծիտիկը։
{{Աջաթև|''Շ. Կուրղինյան''}}▼
Մի սոխակ ասում է այն պառավ թռչունին․
― Թո՛ղ, մի՛ խանգարիր, թող երգե հե՜յ-հե՜յ։
Մի նախանձոտ, նիհար թռչուն գնում է չար կատվին կանչելու, որ գա ծիտիկին ուտի։
― Իմ ի՞նչ գործն է մինչև անտառ գնալը․ քո էլ ի՞նչ գործն է ծիտիկի հե՜յ-հե՜յ կանչելը,― թաթով խփում է թռչունի գլխին և ուտում կշտանում է․․․
Փոքրիկ ծիտիկը մեծանում, բուն է շինում, փոքրիկ ձվեր ածում և սիրուն ու փափլիկ ձագուկներ հանում․․․
Նստում են ձագուկները իրենց ծառի վրա ու երգում․․․ Մի օր հանկարծ իջնում է երկնքից մի չարսիրտ ուրուր ու տանում ուտում է մեծ ձագուկին։
Ծիտիկը լաց է լինում գիշեր ցերեկ, լաց են լինում ձագուկներն ու մեծանում․․․
Մի օր ծիտիկը նստած ծաղիկների մոտ մտածում է և հանկարծ վար է ընկնում ու ոտքը սաստիկ ցավում է։
Էլ չի երգում ծիտիկը։ Պառկած իր բնի մեջ նայում է անտառին․ ծառերը խշխշում են, թռչունները երգում, պտուղները կարմրում։ Գալիս են չարսիրտ թռչունները, նայում են հիվանդ ծիտիկին ու հարցնում․― Ինչո՞ւ պառկել ես, վեր կաց աշխատիր։
― Հա՜․․․ ոտքդ ցավո՞ւմ է, հա՞․․․
― Միայն մի՞ ոտքդ է ցավում․․․
― Բեր թևերդ կտրենք, ոտքդ կլվանա․ բեր սիրտդ հանենք՝ դնենք ոտքիդ տակ, որ գետնին հասնի, ման գաս․․․
Ծիտիկը մնաս բարով է ասում անտառին, արևին, աղբյուրներին ու թռչում, գնում է տաք երկիր․․․
Այդ երկրում ոչ ոք չի խանգարի ծիտիկին «հե՜յ-հե՜յ» երգելուն։
Մի օր ծիտիկի ոտքը կլավանա և կթռչի, ման կգա, մի լավ ծառ կգտնի, նոր բուն կշինի ու երբ բունը վերջացնե՝ ձեզ կկանչի, որ տեսնեք իրան, ուրախանաք․․․
Մարգո և Ալիս ջան, Դյոմային էլ դուք պատմեցեք ծիտիկի մասին։
▲{{Աջաթև|''Ձեր տատիկ՝ Շ. Կուրղինյան''}}
</div>
| |||