«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/128»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը

← Նախորդ խմբագրում

@@ Էջի մարմին (ներառվելու է). / Էջի մարմին (ներառվելու է). @@
@@ Տող 4. / Տող 4. @@
 Վերևն, ինչպես միշտ, փայլում էր արև.
 Բոլորն աշխարքում կարգին ու հանդարտ,
-Ու ինչպես երեկ՝ էնպես ամեն մարդ...
+Ու ինչպես երեկ՝ էնպես ամեն մարդ…
 Բայց երկինքն էնքա՜ն պայծառ էր այնօր,
 Եվ պայծառությունն էնքա՜ն էր տըրտում,
@@ Տող 10. / Տող 10. @@
 Որ թըվում էր ինձ, թե ջինջ կապույտում՝
 Վերջին հըրաժեշտ տալով աշխարհքին՝
-{{տող|280}}Ճախրում էր նըրա հեռացող հոգին...
+{{տող|280}}Ճախրում էր նըրա հեռացող հոգին…
 Ու մըտքովս անցավ հանկարծ ակամա,
 Թե արդյոք նըրա աչքերը անմահ
 Նայո՞ւմ են ներքև, տեսնո՞ւմ են ինձ էլ,
-Թե ո՛նց եմ ցավիս տակին կորացել...
+Թե ո՛նց եմ ցավիս տակին կորացել…
 Եվ կամ ո՞րն է նա. էն շո՞ղն է պայծառ,
 Որ զվարթ խաղով, աշխույժ ու կայտառ
@@ Տող 20. / Տող 20. @@
 Ազատ, երկնաչու էն ա՞մպն է թեթև,
 Թե՞ էն աղավնին, որ հիմա թըռավ,
-{{տող|290}}Անփույթ ճախրելով՝ ջինջ օդում կորավ...
+{{տող|290}}Անփույթ ճախրելով՝ ջինջ օդում կորավ…
@@ Տող 27. / Տող 27. @@
 Ի՞նչ եք որոնում էն մութ սահմանում։
 Ահա մեր կյանքի սահմանը վերջին,
-Էս սև ու տըխուր թումբերը չընչին...
+Էս սև ու տըխուր թումբերը չընչին…
 Լո՜ւռ գերեզմաններ. քանի՜ սըգավոր
 Ձեր եզերքներին կանգնել են մի օր,
@@ Տող 33. / Տող 33. @@
 Անեծքներ տալով բեկվել, հեռացել,
 Երբ որ սիրածի դագաղը մըթին
-{{տող|300}}Վիհ են իջեցրել ու դեմքը ծածկել...
+{{տող|300}}Վիհ են իջեցրել ու դեմքը ծածկել…
 </poem>}}