«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/535»–ի խմբագրումների տարբերություն

Բ՛ում ան յանի և Կոմիտասի ստեղծագործական համագործակցությունը շարունակվեց մի քանի տարի, բայց անկանոն և մեծ րնդմ իջումներով, որոնք կապված էին բանաստեղծի գերզբաղվածության, ապա նաև առաջին ձերբակալության հետ։ 1908 թ. մայիսի 24-ին Թուման յանին հասցեագրած նամակում Կոմիտասը, մասնավորապես, գրել է. «Ախպեր, վաղուց է սկսել եմ և բավական բան գրել քո «Անուշտ-ից, բայց դեռ պակասավոր բաներ շատ կան, որպեսզի մի ամբողջություն դաոնա։ Այս գիրս ստանալուն պես դրիչդ կառնես և ինձ մի դրական բան կգրես։ Այս ամառվան արձակուրդին պետք է զբաղվեմ առավելապես «Անուշ» ֊ով* Պ՚րի՚Ր։ թե ե՛՛րբ կարող ես մի քանի օրով ինձ մոտ հյուր գալ և այստեղ միասին վերջացնենք և ես հանգիստ շարունակեմ...» («Խորհրդային Հայաստան», 29 մայիսի 1936 թ.)։ Մի քանի ամիս անց՝ 1909 թ. փետրվարի 14-ին Կոմիտասը Մարիամ Թուման յանին գրել է. «Անուշն» առաջ է գնում, էլի մի շարք նոր բաներ դրեցի։ Մնացել եմ մոլորված։ Հովհաննեսի բանտարկությունն էր պակաս, էլի կիսատ մնաց «Անուշի» եր գա–, կան խմբագրությունը, հույս ունեի, որ կգար այս տոներին և վերջ կտայինք, այդ էլ այդպես մնաց» («Սովետական արվեստ», 1962, № 10, էջ 55)։ Հետագայում՝ Կոմիտասի կյանքի դժբախտ հանգամանքների պատճառով, նրա մտահղացումը լիովին չիրականացավ. «Անուշ» օպերայից մեզ հասել են միայն առանձին մեներգեր և խմբերգեր (տե՛ս Ռ. Աթայան,