«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/408»–ի խմբագրումների տարբերություն
| Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
| Տող 1. | Տող 1. | ||
թե չէ՝ աղջիկը կանչում է. «Հայտնվի՛ր ինձ, իմ հավատարի՛մ ընկեր»։ Ու հեռվում երևում է անտառի տերը՝ անճոռնի հրեշը։ Ճամփի կիսով անց է կենում ու կորչում խիտ թփուտի մեջ։ Աղջիկը տեսնում է թե չէ՝ ահից ճչում է ու ճամփի մեջտեղը ուշաթափ վեր ընկնում։ Սոսկալի տեսք ուներ անտառի անճոռնին. ձեռները ծուռ–ծուռ, մատները՝ ճանկերով, ոտները՝ ձիու սմբակներ, առջևի ու ետևի կողմից՝ ուղտի սապատներ, ոտից գլուխ բրդոտ, բերանի երկու կողմից դուրս տնկված երկու վարազի ժանիք, քիթը՝ կեռ ուրուրի կտուցի նման, իսկ աչքերը՝ ոնց որ բուի |
թե չէ՝ աղջիկը կանչում է. «Հայտնվի՛ր ինձ, իմ հավատարի՛մ ընկեր»։ Ու հեռվում երևում է անտառի տերը՝ անճոռնի հրեշը։ Ճամփի կիսով անց է կենում ու կորչում խիտ թփուտի մեջ։ Աղջիկը տեսնում է թե չէ՝ ահից ճչում է ու ճամփի մեջտեղը ուշաթափ վեր ընկնում։ Սոսկալի տեսք ուներ անտառի անճոռնին. ձեռները ծուռ–ծուռ, մատները՝ ճանկերով, ոտները՝ ձիու սմբակներ, առջևի ու ետևի կողմից՝ ուղտի սապատներ, ոտից գլուխ բրդոտ, բերանի երկու կողմից դուրս տնկված երկու վարազի ժանիք, քիթը՝ կեռ ուրուրի կտուցի նման, իսկ աչքերը՝ ոնց որ բուի աչքեր… |
||
Աղջիկը մին էլ էնտեղ է ուշքի գալիս, որ մինը կողքին լաց է լինում ու մղկտում։ |
Աղջիկը մին էլ էնտեղ է ուշքի գալիս, որ մինը կողքին լաց է լինում ու մղկտում։ |
||
— Ինձ սպանեցիր, իմ աննման տիրուհի, էլ քո սիրուն երեսը ես չեմ |
— Ինձ սպանեցիր, իմ աննման տիրուհի, էլ քո սիրուն երեսը ես չեմ տեսնելու… Դու էլ չես լսում ինձ… Ավելի լավ է՝ հենց էսպես անմուրազ մեռնեմ ու պրծնեմ։ |
||
Աղջիկը որ լսում է, խղճահարվում է, ամաչում է, որ իր բարի, իր սիրելի ընկերից էնքան վախեցավ։ Ասում է. |
Աղջիկը որ լսում է, խղճահարվում է, ամաչում է, որ իր բարի, իր սիրելի ընկերից էնքան վախեցավ։ Ասում է. |
||
— Մի՛ վախենար, իմ բարի, իմ անուշ տեր, էլ քեզանից ես չեմ վախենալ, էլ քեզանից ես չեմ հեռանալ, էլ քո լավությունը ես չեմ մոռանալ, այժմ նորից |
— Մի՛ վախենար, իմ բարի, իմ անուշ տեր, էլ քեզանից ես չեմ վախենալ, էլ քեզանից ես չեմ հեռանալ, էլ քո լավությունը ես չեմ մոռանալ, այժմ նորից երևա… |
||
Նորից է երևում անտառի տերը՝ անճոռնի հրեշը, միայն թե՝ ինչքա՜ն աղջիկը կանչում է, չի համարձակվում մոտենա։ Ու զբոսնում են մինչև կեսգիշեր, առաջվա նման անուշ, իմաստալի զրույցներ են անում, ու աղջիկն արդեն ոչ մի ահ ու երկյուղ չի զգում։ |
Նորից է երևում անտառի տերը՝ անճոռնի հրեշը, միայն թե՝ ինչքա՜ն աղջիկը կանչում է, չի համարձակվում մոտենա։ Ու զբոսնում են մինչև կեսգիշեր, առաջվա նման անուշ, իմաստալի զրույցներ են անում, ու աղջիկն արդեն ոչ մի ահ ու երկյուղ չի զգում։ |
||