«Էջ:Axel Bakunts, Collected works, Sovetakan grogh (Ակսել Բակունց, Երկեր, Սովետական գրող).djvu/279»–ի խմբագրումների տարբերություն

 
 
Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Սրբագրված
+
Հաստատված
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
<center>* * *</center>
*
*
Իվան րեյի տունը այդ խռզ փողոցի տներից մինն է։ Տան այգին է,
փողոցից քարե պատով րամանված։ Եվ ամեն տարի այգում ու բոստա
նամ փարթամորեն հասնում են արևածաղիկն ու գլուխ սոխը, խնձորն ու
ոնրկևիլը, վայրի խաղողի ճյուղերը, շղերի պես, փաթաթվում են պատին,
կախվում փողոցի վրաւ
Ամռան ղով երեկոյան Իվան բեյը սիրում էր նստել դարրասի առաջ,
քարի վրա և թազբեհի հատիկների հետ խաղալ, մինչև որ տնից ձեն տա
յին, թե սամովարը սառչում է կամ մի հարևան քար, Իվան բեյի հետ
նարդի խաղար։


Իվան բեյի տունը այդ խուլ փողոցի տներից մինն է։ Տան այգին է, փողոցից քարե պատով բաժանված։ Եվ ամեն տարի այգում ու բոստանում փարթամորեն հասնում են արևածաղիկն ու գլուխ սոխը, խնձորն ու սերկևիլը, վայրի խաղողի ճյուղերը, ջղերի պես, փաթաթվում են պատին, կախվում փողոցի վրա։
Հե գիտի ժամանակ։ Ասես երազ էր, իսկի չէր եղել։ Ւ նչ մարդիկ

էին գալիս Իվան բեյի տունը, նրա այգում ինչ քեֆեր են արել, քանի
Ամռան զով երեկոյան Իվան բեյը սիրում էր նստել դարբասի առաջ, քարի վրա և թազբեհի հատիկների հետ խաղալ, մինչև որ տնից ձեն տային, թե սամովարը սառչում է կամ մի հարևան գար, Իվան բեյի հետ նարդի խաղար։
պրիստավ է լեզգինկա պարել խանչալով կամ գինու շիշը գլխին։

Ւվան րեյի այգում մի տանձենի կա, բունը ճեղքված։ Տարիների ըն¬
Հե՜յ գիտի ժամանակ։ Ասես երազ էր, իսկի չէր եղել։ Ի՜նչ մարդիկ էին գալիս Իվան բեյի տունը, նրա այգում ինչ քեֆեր են արել, քանի պրիստավ է լեզգինկա պարել խանչալով կամ գինու շիշը գլխին։
թացքում այգ ճեղքվածի ջոլրջրոլորն ուռել է, հաստացել նեգրի պռոշի

պես և սպի կազմել։
Իվան բեյի այգում մի տանձենի կա, բունը ճեղքված։ Տարիների ընթացքում այդ ճեղքվածի շուրջբոլորն ուռել է, հաստացել նեգրի պռոշի պես և սպի կազմել։
Երմոլով պրիստավն էր, թրով ծառը ճղեց,կասեր Իվան բեյը ու

դանդաղ, ծերի գողգոչ ձայնով, ծոր տալով կպատմեր, թե Երմոլով պրիս
տավն ութ շուն էր պահում, չավ որսկան էր, կնիկն էլ թաթար էր, համեղ
Երմոլով պրիստավն էր, թրով ծառը ճղեց,− կասեր Իվան բեյը ու դանդաղ, ծերի դողդոջ ձայնով, ծոր տալով կպատմեր, թե Երմոլով պրիստավն ութ շուն էր պահում, լավ որսկան էր, կնիկն էլ թաթար էր, համեղ խմորեղեն էր պատրաստում։

խմորեղեն էր պատրաստում։
Հերիք էր հիշողության տուտը բացվեր, կծիկը վերք չուներ։
Հերիք էր հիշողության տուտը բացվեր, կծիկը վերք չուներ։ Ետ կտար, ամեն մի հանգույցի մի պատմություն կաներ ու գլուխը կերերար, աչքերում հին օրերի կարոտը կփայլեր մեղմ, լուսաբացին հալվող աստղի պես։

Ետ կտար,
Տունն էլ էր հին։ Սանդուղքի գերանները փտել էին, տախտակները տեղ-տեղ վայր թափել, ինչպես Իվան բեյի ատամները ժանգոտ, տան սյուների վրա տեղ-տեղ բորբոսը բույն էր դրել։
ամեն մի հանգույցի մի պատմություն կաներ ու գլուխը կերերար, աչքե

րում հին օրերի կարոտը կփայլեր մեղմ, լուսաբացին հալվող աստղի պեսւ
Սանդուղքով բարձրանալը դժվար էր։ Իվան բեյի ոտքերում առաջվա ուժն էլ չկար։
Տունն էլ էր հին։ Սանդուղքի գերանները փտել էին, տախտակները

աեղ-տեղ վայր թափել, ինչպես Իվան րեյի ատամները ժանգոտ, տան
Հին տանը երկուսով էին ապրում՝ ինքը և պառավ կինը, որ միշտ թոնթորում էր իր վիճակից, ամեն օր ամուսնու երեսով էր տալիս, թե ինչ է շաքարավազ չի բերում, որ ինքը մուրաբա եփի։ Ցավն ավելի էր շատանում, երբ պահարանի դարակների վրա դարսած պնակներն ու մուրաբի դատարկ ամաններն էր տեսնում։
ոլսմւերի վրա տեղ֊տեղ բորբոսը րույն էր գրել։

Սանդուղքով բարձրանալը դժվար էր։ Իվան բեյի ոտքերում առաջվա
Ծաղկում էր կեռասը, բալը, կարմրին էր տալիս կեռասը, հետո բալն էր սևանում, իսկ իրենք կարոտ էին մնում մուրաբի։ Հարևանի ժիր մանուկներն
ոմն էլ չկար։
Հին տանը երկուսով էին ապրում՝ ինքը և պառավ կինը, որ միշա
թոնթորում էր իր վիճակից, ամեն օր ամուսնու երեսով էր տալիս, թե ինչ
է շաքարավազ չի բերում, որ ինքը մուրաբա եփի։ Տավն ավելի էր շ
տանում, երր պահարանի դարակների վրա գարսած պնակներն ու մուրա
քի դատարկ ամաններն էր տեսնում։
Ծաղկում էր կեոասը, բալը, կարմրին էր տայիս կեռասը, հետո բալն
հր ոեանծէմ, իսկ իրենք կարոտ էին մնամ մարարի։ Հարևանի ժիր մանուկ•
ր-281–