«Էջ:Երկեր - Սրբուհի Տյուսաբ.djvu/649»–ի խմբագրումների տարբերություն

— Դու իմ հա՞րսս պիտի լինիս ուրեմն,— ըսավ Աղավնի սրտագին եղանակավ։— Մեղք որ ղքեղ վայելելու ժամանակ չպիտի ունենամ,— մրմնշեց զգայուն աղշիկն, մինչդեռ լռիկ արտասուք աչերեն վար կը գլորեին։

— Ո՚հ, մի՛ այդպես խոսիր,— ըսավ Արաքսիա, հուզմամբ մի զոր հազիվ կարող էր ծածկել.— դու պիտի ապրիս երկա֊ րորեն։

ներսես Արաքսիայի ետևը կեցած աչերը կը սրբեր առանց բնավ բառ մ՛արտասանելու* իսկ Արմինե մտածելով թե մո֊ տալուտ հարսանիք մի պիտի ունենային, կուրախանար յուր հարուցած աղմկին մեշ, ու չէր լսեր հոգեմաշ խոսքերն յուր քրոշ։

Պ» Աբգարյան հիվանդին խուցը մտավ առաշնորդելով տիկին Վար սամչանի, մինչ տիկին Աբգարչան կր վերադառնար չուր սևնչակըՀ կրած դառնությունր մարսելու համար հոն առանձին։

Աղավնի ժպտեցավ տիկին Վարսամչանիէ և ապա հորր դառնալով ըսավ.

— Հա՚չր իմ, որչա՛փ երշանիկ եմ տեսնելով իմ սիրեցչալ օրիորդս, կարծես թե կը վերածն իմ։

— ԱդըԻԿս> — պատասխանեց հաչբը, — կը խնդրենք օրիոր֊ դեն որ ամեն օր գա զքեզ տեսնե։ Հուսամ թե տիկին Վար֊ սամչան ընդդիմ ութ չուն չըներ աչդ։

— Ընդհակառակն, շատ ուրախ կը լինիմ,— պատասխա֊ ն^թ տիկինն որ չգիտեր ինչպես վաբվիւլ այդպիսի մեծափարթամ անձի համակրութչունը վաչելելու համար։

— Ուստի պիտի գա՞ք, օրիորդ,— հարցուց Աղավնին, աղերսալից նաչվածք մի արձակելով անոր։

— Կր տարակուսի՞ ս արդչոք, հրեշտակս։

— Ո՚հ, շնորհակալ եմ, օրիորդ,— ըսավ հիվանդը նվաղ֊ չալ ձաչնիվ։

— Հա՚չր,— ձաչնեց անուշ աղշիկն,— խնդիրք մի ևս։

Խոսե՛, զավակս։

— Կը փափագեի, որ մոտ օրերս կատարվի ամուսնու֊ թչունն իմ եղբորս, մի՛ մերժեր ինձ զաչդ։

— Լավ, ղավա՛կս,— պատասխանեց հաչբը, մինչև հոգ֊

627