«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/34»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ահա թե ինչու հայ ժողովուրդը,

<br />ծ(1 ոէալ կամ նահատակ անունը տալով,

<br />Զ"ւր Է համարում մարդկային ջանքը,—

<br />նրա մեծ զորքի վերա հուսալով։

<br />Կամ երբ որ տերտերն յուր տուփը ձեռքին Հա գտնվում Է նրա)։ կրկին և կրկին, 55 Ա ռատ շահելով, Հանուն սուրբ խաչին, Նա հավատում Է թե՝ փրկեց հոգին։

<br />Անցնում Է անցվոր այն մատրան մոտից Երկյուղածությամբ և խաչակնքում, Չարատանջ օրով դառնացած սրտից ՏՕ Այսպես լիասիրտ աղոթում մտքում.—

<br />((Ո՜ վ սուրբ նահատակ, գլխովդ պտույտ գամ, «Դուն հասցնես ինձ ապրուստ օրական, ((Քո մեծ զորքովդ, անգութ, անզգամ «Թշնամուս ջնջես և առնես կոխան))։

<br />65 Հայոց ժողովուրդն ահա խռնված

<br />Հետևում Է յուր ծերուկ տերտերին՝ հաչից խնդրելու, որ բռնված Երկինքը խնայե իրան արտերին։

<br />Թե մի վարակիչ ցավ Է տարածված, /0 Մարախն ուտում Է գյուղացու ցանը, Աքս ((երկնառաք պատուհասի)) դեմ «Օրհնած հողն)) Է միակ դարմանը։

<br />* *

<br />Արևը կրակ Է թափում վերից.