Content deleted Content added
|
|
|
|title=Սարերում
|section =
|previous = [[N. N.-ին]]
|next = [[«Երբ տեսնում եմ, մարդ տակավին...»]]
|next =
|notes = Աղբյուր. <span title="Հովհաննես Թումանյան, Երկերի լիակատար ժողովածու">ԵԼԺ</span> <span title="հատոր առաջին">հ1</span>, էջ [[Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/94|92]], <span title="ծանոթագրություն">ծ.</span> ― էջ [[Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/578|568]]
|notes =
|author =Հովհաննես Թումանյան}}
<poem>
Մութը իջավ, գետինն առավ
Քոշաքարա սարերում,
Գագաթների տեսքը կորավ
Ու խոր թաղվեց խավարում։
{{Էջ|Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/94}}
Երկինքն ամպած, տխուր ու սև
Լաց է լինում միալար,
Հեռո՜ւ, հեռո՜ւ լեռան ետև
Խաղում փայլակն անդադար։
Ահա փայլեց և մոտիկից,
Լուսափայլեց սար ու ձոր․
Ոլորվելով սարի տակից
Գետը վազում է պըղտոր։
[[Կատեգորիա:Հովհաննես ԹումանյանԹումանյանի բանաստեղծություններ]] ▼Մենակ, անքուն հովիվն ահա
Կանգնած իրեն արխաջում,
Արթուն աչքով հըսկում է նա,
Գողից երկյուղ է քաշում։
Փայլակն ահա փայլեց կըրկին,
Նըրա կարմիր լուսի տակ,
Բինից հեռու, երևացին
Երկու մարդու կերպարանք․․․
Ամպը գոռաց ու տըրաքեց,
Եվ անձրևը սաստկացավ,
Հովիվն «հե՛յ հե՜յ․․․» աղաղակեց,
Շունը թևից վեր կացավ․․․
Հրացանները որոտացին,
Ոչխարն եղավ ցանուցիր,
Հավարն ընկավ, ողջ զարթնեցին․․․
Գիշերը մո՜ւթն, ակնակիր․․․
''1891''
</poem>
▲[[Կատեգորիա:Հովհաննես Թումանյան]]
|
