«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/180»–ի խմբագրումների տարբերություն
Հոդվածների ավտոմատացված ներմուծում |
չ Բոտ ― Ավտոմատիկ տեքստի փոխարինում (- + ) |
||
Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
Տող 1. | Տող 1. | ||
Բայց նրա Հոգին, երբեմն ան արգել, Երկինք ու գետինք կարող է գրկել։ |
Բայց նրա Հոգին, երբեմն ան արգել, Երկինք ու գետինք կարող է գրկել։ |
||
V |
V |
||
Նրանց փարախում աստծու գիշերը* Հավաքվում ձորի ողջ մզղուրները, ՇՀուն ու պկուն խառնում են իրար, Խաղում են, ասում, խնղում միալար. Եվ նուրբ սուլոցը սրնգի հովվական 90 |
Նրանց փարախում աստծու գիշերը* Հավաքվում ձորի ողջ մզղուրները, ՇՀուն ու պկուն խառնում են իրար, Խաղում են, ասում, խնղում միալար. Եվ նուրբ սուլոցը սրնգի հովվական 90 Խոսում է կարծես.— մին Հովվի նման Ոչխարի շանն է ձայն տալիս, կանչում, Մին էլ շան նման Հաջում, կլանչում։ |
||
Լսե՞լ ես, երբ լուռ գիշերվան ժամին Տերևներն զզույշ շարժում է քամին, Եվ կամ թե ճնշված լեռնային կիրճում Ոնց է ՀուսաՀատ Հողմր մռնչում։ Ակա՞նջ ես դրել, թե ոնց է երգում Առվակի կարկաչն անտառի խորքում* Լսե՞լ ես Հեզիկ խոխոջն աղբյուրի... 100 |
Լսե՞լ ես, երբ լուռ գիշերվան ժամին Տերևներն զզույշ շարժում է քամին, Եվ կամ թե ճնշված լեռնային կիրճում Ոնց է ՀուսաՀատ Հողմր մռնչում։ Ակա՞նջ ես դրել, թե ոնց է երգում Առվակի կարկաչն անտառի խորքում* Լսե՞լ ես Հեզիկ խոխոջն աղբյուրի... 100 ԱՀա բնության այս ձայներից մի |
||
Կազմած քաղցրալուր ներդաշնակություն Հնչում է իգիթ Սաքոյի շՀուն։ Ւսկ ընկերներից մեկր սրտալի Երգում է, կանչում ինչքան ձայն ունի։ Եվ մելամաղձոտ նրանց բայաթին Գովե ստ է տալիս վեՀանձն իգիթին, Կամ Հայրենիքի Հողին ու քարին, Սիրավառ կանչում սևաչյա յարին։ Եվ ամեն մի ձայն այն երգում այնքան 110 |
Կազմած քաղցրալուր ներդաշնակություն Հնչում է իգիթ Սաքոյի շՀուն։ Ւսկ ընկերներից մեկր սրտալի Երգում է, կանչում ինչքան ձայն ունի։ Եվ մելամաղձոտ նրանց բայաթին Գովե ստ է տալիս վեՀանձն իգիթին, Կամ Հայրենիքի Հողին ու քարին, Սիրավառ կանչում սևաչյա յարին։ Եվ ամեն մի ձայն այն երգում այնքան 110 Պ արզ է և զորեղ, այնքան բնական, |
||
Որ մարդ նույն ժամին, կարծես, սրտաթունդ Ելնում է, իջնում երկինք ու անդունդք Ապա խաղում են Հերթով կենդապար. Ետ-աոաջ վազում, ցատկում անդադար, |
Որ մարդ նույն ժամին, կարծես, սրտաթունդ Ելնում է, իջնում երկինք ու անդունդք Ապա խաղում են Հերթով կենդապար. Ետ-աոաջ վազում, ցատկում անդադար, |
||
174 |
174 |