Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/182

Զուռնա են ածում, թմբուկ են զարկում... Այսպիսի դեպքեր շատ են պատահած, 150 նույնիսկ Սաքոյին քանի՜սն են պատմած,*» Եվ հիշողությունն օրերից անցած Ետ կանչեց ձայներ վաղուց մոռացած, Ձայներ ահ ալի, տխուր պատմության, Չար ոգիների գործած չարության։ Տատի խոսքեբր նրա ականջին Ուբվաձայն, երկչոտ հնչեցին կրկին. Հնչեցին երկար, մինչև նրա վառ Երևակայությունր գրգռեցին իսպառ* — Ահա պատկերներ, տգեղ, այլանդակ, 160 Անհեթեթ շարքով, խառբն և անկարգ, Ծանրաշարժ եկան Սաքոյի դիմաց Երևացին և— անցնում են կամաց։ Աչքերը միայն կրակին հառած Ծանըր է շնչում Սաքոն ահ առած, Եվ աոողջ կուրծքր լեռնական մարդու Ալեկոծում է կասկած ահարկու. Այլև ինչ կասկած,— նա հավատում է.** VII «Ո՞վ է հող թափում այս բուխուրակից..* Վա՜հ,., այն ո՛վ է... այն ո՞վ է երդը կից 170 Դիվական ծիծաղն երեսին նայում,,. Պլըզած աչքերն ի՜նչպես են փայլում... Թե աստղեր էին, որ պսպըղացին... Չէ՛, աչքեր էին.., ա՛յ, ծիծաղեցին... Ի՞նչ ոտնաձայն էր, որ կտրովըն եկավ,.» Թեթև քայլերով դռանր մոտեցավ... Ո՞վ պետք է լինի... Ինչո՞ւ չէ խոսում.** Այսպես տարաժամ ի՞նչ բան է ուզում... Բայց ինչպես եղավ, ազազիլ իԼորին Չըպատառոտեր անժամ եկվորին... 180 Այս ի՞նչպես եկավ... չէ՛, սա ով որ է, 176