Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/301

— էն ե՜րբ էր Անուշն իր կուժը առավ, Աղբյուրը գընաց ու ետ չըղառավ... 150 Ամպերն եկել են սարերը պատեի Զորերը լըցվել, իրար փաթաթվել, Հազար չար ու շաո, հազար հարամի, Հազար ջահելներ վըխտում են հիմի... Ու ելավ տեղից պառավը հանկարծ. — Ո՛՛ւր կորար, Անուշ, աչ մազըդ կըտրած. Ու ձորի դըլիյից> ձեռքը ճակատին, Կանչում է, կանչում անահ զավակին։ — Ա՝Ղ1Ւ՛՚ սս֊ասի րտ, քո ահը կըտրի, Աղջիկը մենակ ձո՛՛րը կըմրտնի. 160 Ամպր կոխել է, աշխարհր մրթնել, Ի՛՛նչ ես կորցրրել, չես կարում գրտնել։ Ա՚ղչի։ հե՜յ Անուշ, ա՛յ աղչի՜, Անո՜ւշ... Ծընկանը զարկում, հառաչում է՝ վո ւշ, Ու ձթրի գըլխին, մ ոլորված կանգն ած, Նայում է ներքև սիրտր սևակն ած։ Ամպերն եկել են, սարերը պատել, Զորերը լրցվել, իրար փաթաթվել, Հազար չար ու շառ, հազար հարամի, Հազար ջահելներ վրխտում են հիմի։ 10 170 — Թո՛ղ, կանչում են ինձ... մայրըս կիմանա։ — Չէ՛, Անուշ, քիչ էլ, մի քիչ էլ մրնա... — Չէ՛, թող, ես գրնամ... ա՜խ, ի՜նչ խենթ եմ ես. Դու ինձ չես սիրում... չես սիրում ինձ պես... 1Տ4 ա Ու տեղից ելավ, վեր թռավ հանկարծ. թ Ու մայրը տեղից վեր թռավ հանկարծ. գ Ու նանը տեղից վեր թռավ հանկարծ. դ Վեր կացավ տեղից սիրտը իյրռոված. 1է€ Ու թմբին կանգնած, ձեռքը ճակատին, 295