«Էջ:Mikael Nalbandian, vol. 4.djvu/319»–ի խմբագրումների տարբերություն
No edit summary |
|||
Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
Տող 1. | Տող 1. | ||
արտասուքի աղբյուր» և նստեի լայի մեր աշխարհի թշվառությունը։ |
արտասուքի աղբյուր» և նստեի լայի մեր աշխարհի թշվառությունը։ |
||
Նույնպես ասում էին. «առաջ գիտնաբար էր խոսում Ղազարը իսկ |
Նույնպես ասում էին. «առաջ գիտնաբար էր խոսում Ղազարը իսկ |
||
այժմ անգիտաբար»։ Քանի որ դոցա մեջ տակավին լուռ էր նախանձը |
այժմ անգիտաբար»։ Քանի որ դոցա մեջ տակավին լուռ էր նախանձը |
||
իմ մեջ զորացած էր շնորհը, իսկ երբ տեսան որ Ժողովրդի բազմությունը հոժարությամբ էր լսում, երբ տեսան, որ մարդիկ միմյանց պատմւելով շնորհի առատ թափվիլը հակամետ էին գովելու, հարգելով և անմոռաց զարմանալով լուսավոր և ողջամիտ խոսքերի բխելու վրա, հրապարակներում և փողոցներում միայն այս բանը միմյանց հռչակելով և ուրախանալով վեր էին ցատկում, այն ժամանակ իրենք, այդ աբեղայքը գետինն անցան, էլ այնուհետև սկսեցին ոխակալություն հղանալ և նախանձ ծնանել։ Իսկ երբ դոցանում առատացավ այդպիսի չարակամությունը, խոսքը դադḊ արեցավ և արգելվեցավ, և ո՛չ թե ասողից, |
իմ մեջ զորացած էր շնորհը, իսկ երբ տեսան որ Ժողովրդի բազմությունը հոժարությամբ էր լսում, երբ տեսան, որ մարդիկ միմյանց պատմւելով շնորհի առատ թափվիլը հակամետ էին գովելու, հարգելով և անմոռաց զարմանալով լուսավոր և ողջամիտ խոսքերի բխելու վրա, հրապարակներում և փողոցներում միայն այս բանը միմյանց հռչակելով և ուրախանալով վեր էին ցատկում, այն ժամանակ իրենք, այդ աբեղայքը գետինն անցան, էլ այնուհետև սկսեցին ոխակալություն հղանալ և նախանձ ծնանել։ Իսկ երբ դոցանում առատացավ այդպիսի չարակամությունը, խոսքը դադḊ արեցավ և արգելվեցավ, և ո՛չ թե ասողից, քա՛վ լիցի, «որովհետև շնորհը հետ չէ դառնում և պարգևքը չեն պակասում», այլ դոցանից, որ իրենց փրկության խոսքը չլսեն, որոնց վրա կատարվում է Հոգու խոսքը որ ասում է, թե «Տիրոջ խոսքերը լսելու սո՛վ կու՛ղարկեմ ձեզ»։ |
||
քա՛վ լիցի, «որովհետև շնորհը հետ չէ դառնում և պարգևքը չեն պակասում», այլ դոցանից, որ իրենց փրկության խոսքը չլսեն, որոնց վրա կատարվում է Հոգու խոսքը որ ասում է, թե «Տիրոջ խոսքերը լսելու սո՛վ կու՛ղարկեմ ձեզ»։ |
|||
Իրենց մտածությունքը ուրիշ շատ տեղեր տանել բերելով, մյուս սև~ բամբասանքների վրա այս էլ ավելացնելով ասում էին• «Այդ մարդը գիրք չէ կարդում, բայց ընթերցվածը այնպես անսխալ ասում է ինչպես գրքին մեջ գրված է»։ Այս էլ չկարողացան որ իմանային, թե որոնք որ լավ գիտեն, Դավթի Սաղմոսը պետք է միայն ժամի միջոցին անսխալ իմանալ և ոչ թե Աստվածաշունչը միշտ ձեռքը բռնած, հիմարացած մարդոց պես այս ու այն խոսել։ Իսկ մեր երանելի ուսուցիչքը եկեղեցու բոլոր Կտակարանքր, երեք շորս անգամ, ծայր ի ծայր մեզ ուսուցանելով |
Իրենց մտածությունքը ուրիշ շատ տեղեր տանել բերելով, մյուս սև~ բամբասանքների վրա այս էլ ավելացնելով ասում էին• «Այդ մարդը գիրք չէ կարդում, բայց ընթերցվածը այնպես անսխալ ասում է ինչպես գրքին մեջ գրված է»։ Այս էլ չկարողացան որ իմանային, թե որոնք որ լավ գիտեն, Դավթի Սաղմոսը պետք է միայն ժամի միջոցին անսխալ իմանալ և ոչ թե Աստվածաշունչը միշտ ձեռքը բռնած, հիմարացած մարդոց պես այս ու այն խոսել։ Իսկ մեր երանելի ուսուցիչքը եկեղեցու բոլոր Կտակարանքր, երեք շորս անգամ, ծայր ի ծայր մեզ ուսուցանելով |
||
համար էին պահանջում մեզանից, և այն բոլորը Դավթի Սաղմոսի պես գիտնալ էին հրամայում։ Իսկ այժմ, լի՛րբ և նախանձոտ մարդերից շատերը եկեղեցական գրքերի անունները անգամ կամ կանոնների կարգադրությունը հազի՛վ կարանում են գիտել, բայց, նախանձ ձգող դևի գրգռելով միմիանց մոտ նստած, ուրիշներին լսելի կերպով հիմար հիմար խոսում են բարձրաձայն։ |
համար էին պահանջում մեզանից, և այն բոլորը Դավթի Սաղմոսի պես գիտնալ էին հրամայում։ Իսկ այժմ, լի՛րբ և նախանձոտ մարդերից շատերը եկեղեցական գրքերի անունները անգամ կամ կանոնների կարգադրությունը հազի՛վ կարանում են գիտել, բայց, նախանձ ձգող դևի գրգռելով միմիանց մոտ նստած, ուրիշներին լսելի կերպով հիմար հիմար խոսում են բարձրաձայն։ |
||
Էլ ի՞նչ ասեմ. իմ ժամանակս բավական չէ, թշնամու իմ վրա քաշած նետերից ստացած անթիվ վերքերս համարելու, որ օր է օր և ժամե ժամ վտանգով ընդունելով համբերում էի ամեն բանի հարկից լինելով ստիպված։ Պատճառ, որպես ամուր և պիրկ կապով կապված լինելով Տիրոջդ քաղցր և ախորժելի սիրով, —որի անուշության համը հերիք է եթե մարդ միանգամ առնու, — ուզում էի առավել մեռնել, քան թե այդ սիրուց զրկվիլ: |
Էլ ի՞նչ ասեմ. իմ ժամանակս բավական չէ, թշնամու իմ վրա քաշած նետերից ստացած անթիվ վերքերս համարելու, որ օր է օր և ժամե ժամ վտանգով ընդունելով համբերում էի ամեն բանի հարկից լինելով ստիպված։ Պատճառ, որպես ամուր և պիրկ կապով կապված լինելով Տիրոջդ քաղցր և ախորժելի սիրով, —որի անուշության համը հերիք է եթե մարդ միանգամ առնու, — ուզում էի առավել մեռնել, քան թե այդ սիրուց զրկվիլ: |