«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/271»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը

← Նախորդ խմբագրում Հաջորդ խմբագրում →

@@ Էջի կարգավիճակ / Էջի կարգավիճակ @@
-Չսրբագրված
+Սրբագրված
@@ Էջի մարմին (ներառվելու է). / Էջի մարմին (ներառվելու է). @@
@@ Տող 1. / Տող 1. @@
-Ղոլռր շառաչեց, մարդիկ խուժեցին, Եվ հառաջ անցավ մի թուխ պատանի, Գունատված հարցրեց գյուղացիներին.—
+{{Poemx||<poem>Դուռը շառաչեց, մարդիկ խուժեցին,
+Եվ հառաջ անցավ մի թուխ պատանի,
+Գունատված հարցրեց գյուղացիներին.-
-((Այստե՞ղ չրհասավ ձայնն հրացանի»։ Զարհուրեց ամբոխն և աղաղակեց Խառըն ձայներով, ի՞նչ եղավ ձորում… Ի՞նչ հրացան էր… ինչո՞ւ տրրաքեց… Շո ւտ արա, ասա , էլ ինչ ես լռում…» Պատանին խոսաց— «Հենց այսօր ծեքին Մ ոսին Սարոյին ձորում պատահեց… Գնղակր դի սլավ Սարոյի կրծքին, Թիկունքիցն անցավ», ասաց ու լռեց։ Կարծես մի կրծքից ողջ միաբերան
+{{տող|550}} «Այստե՞ղ չըհասավ ձայնն հրացանի»։ Զարհուրեց ամբոխն և աղաղակեց
+Խառըն ձայներով, ի՞նչ եղավ ձորում…
+Ի՞նչ հրացան էր… ինչո՞ւ տրրաքեց…
+Շո՛ւտ արա, ասա՛ , էլ ինչ ես լռում…»
+Պատանին խոսաց- «Հենց այսօր ծեքին
+Մոսին Սարոյին ձորում պատահեց…
+Գնդակր դիպավ Սարոյի կրծքին,
+Թիկունքիցն անցավ», ասաց ու լռեց։
+Կարծես մի կրծքից ողջ միաբերան
-Ոացականչեցին ձայնով տրտմության. «Ա՜յ, ափսոս իգիթ, որ կորավ իզուր… Անո ւշ, Անո ւշ, ջուր հասցրե ք, ջո ւր…»
+{{տող|560}}Բացականչեցին ձայնով տրտմության. «Ա՜յ, ափսոս իգիթ, որ կորավ իզուր…
+Անո՜ւշ, Անո՜ւշ, ջուր հասցրե՛ ք, ջո՜ւր…»
-XXXI
-Ինչպես մի հեղեղ վեր կենար հանկարծ Երկնքի մթնած ամպերից իջներ, Ինչպես փոթորիկ սաստիկ սրրնթաց, Գյուղից սլացան մի խումբ կտրիճներ։ Ցավից տաքացած ոչինչ չեն հարցնում, Թռչում են, որպես ահից հալածված Եվ նրանց առջև ահռելի բացվում, 570 Թշշում է ձորը արյունով լցված։ Նրանց ետևից տրրմբտրըմբալով, Ալևոր մ իրքով գնում է ծերր, Ոտքերը սուր֊սուր քարերին տալով, Շուտ-շուտ սրբելով ջրոտ աչքերը։ Ծերուհու հոգին ալեկոծում է Արդեն կատարված դեպքը ցավալի Եվ դառն աղետը, որ սպասում է,— Վրեժխնդրությունն անխուսափելի…» ճյուղը դատարկվեց մի ակնթարթում,
+{{Կենտրոն|XXXI}}
+  Ինչպես մի հեղեղ վեր կենար հանկարծ
+Երկնքի մթնած ամպերից իջներ,
+Ինչպես փոթորիկ սաստիկ սրրնթաց,
+Գյուղից սլացան մի խումբ կտրիճներ։
+Ցավից տաքացած ոչինչ չեն հարցնում,
+Թռչում են, որպես ահից հալածված
+Եվ նրանց առջև ահռելի բացվում,
+{{տող|570}}Թշշում է ձորը արյունով լցված։
+Նրանց ետևից տրըմբտրըմբալով,
+Ալևոր միրքով գնում է ծերը,
+Ոտքերը սուր֊սուր քարերին տալով,
+Շուտ-շուտ սրբելով ջրոտ աչքերը։
+Ծերունու հոգին ալեկոծում է
+Արդեն կատարված դեպքը ցավալի
+Եվ դառն աղետը, որ սպասում է,-
+Վրեժխնդրությունն անխուսափելի…»
+ճյուղը դատարկվեց մի ակնթարթում,
+</poem>|}}