Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/354

էնպես ուժով զարկում աշկերտի շուխտ թաթերին ու էնպես խորը մխում ձառի ճեղքի մեջ, որ խեղճը տեղնուտեղը նըս– տում է ու մնում է գերի էն ծառին։

— էստեղ կաց, մինչև մին էլ ետ կգամ,— ասում է վար–, պետն ու գնում։

Մի քիչ որ գնում է, դարձյալ սկսում է ինքն իրեն Հետ խոսել.

— 0 ֆ, ի նչ երկար ու ձանձրալի է ժամանակն էստեղ... Պետք է մի լավ ընկեր գտնեմ ինձ Համար...

Ասում է, շութակն ուսից վեր է քերում ու նվաղում։ Մին էլ տեսնում է՝ ծառերի արանքից դուրս եկավ աղվեսը։

— Հիմի էվ աղվեսըւ.. բայց ես սրան էլ չեմ ուզում... Աղվեսի Հետ ի՞նչ անեմ,— Հառաչում է աշուղը, իսկ աղվեսը գալիս.է, առաչը կտրում։

— էգ Ւ՜նչ լավ ես նվագում, վարպետ։ Ի՞նչ կլինի, ինձ էլ սովորեցնես։

— Ինչու չէ, կսովորեցնեմ,— պատասխանում է աշու–, ղը,— միայն թե ինչ որ ասեմ, պետք է լսես։

— Աչքիս վբա*— խոսք է տալիս աղվեսը։— էնպես լսեմ, ինչպես աշկերտը վարպետին կչսի։

— Դե որ էդպես էճ ետևիցս արիէ

Աղվեսն ուր ախ ֊ուր ախ .ընկնում Է վարպետի ետևից, ու գնում են։ Գնում են, գնում են, մտնում են մի նեղ կածան, երկու կողմից՝ բարձր թփեր։ Վարպետն Էստեղ կանգ Է առնում, ճամփի մի կողմից մի փոքրիկ ընկուզի ծառի ծեր Է կռացնում դեպի գետին ու ոտը դնում վրեն, մյուս կողմից Էլ մի ուրիշ ծառ ու կանչում Է աղվեսին։

— Հապա դե ե՛կ, սիրելիս, եթե ուզում ես բան սովորես, դեսը բեր առշևի ձախ թաթդ։

Աղվեսը լսում Է, թաթը մեկնում Է։ Վարպետը բռնում Է, կապում ձախ ծառի կատարին։ ■— Դե Հիմի Էլ աշը բեր*

Աչն Էլ կապում Է աջ կողմի ծառի կատարին։ Հետո մտիկ Է անում՝ ամուր են կապված, թե չէ, ու բաց է թողնում ծառերի կատարները։ Ծառերը ետ են գնում, վերև են թռցնում աղվեսինլ ալ սկսում են ճոճել օդի մեջ։ 848