«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/390»–ի խմբագրումների տարբերություն

չ →‎top: կետադրություն, բազմակետ, փոխարինվեց: ... → … (5) oգտվելով ԱՎԲ
Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Չսրբագրված
+
Սրբագրված
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
{{Poemx||<poem>Մտածմունքներն հեռացան կամաց,
Մտածմունքներն հեռացան կամաց, Մարդր դարձավ մի ամպի կտոր, Եվ մտքերս որպես խաղողի ողկույզներ, նրանք էլ որպես մանր շողեր փլվեցին, հանգան. Սակայն ես դարձյալ քնեցի. ԲսԱց երկրորդ անդամ նա եկավ ի Բայց վ լուռ, գլխակոր, տխուր ու վշտոտ, Շորերր անկարգ, երեսն արյունոտ… 330 Եվ այս բոլորր, բոլորն անմռունչ, Առաջևն րնկած մանուկր անշունչ սա ցույց էր տալիս Եվ լալիս, լալի ս…
Մարդu դարձավ մի ամպի կտոր,
Ես էլ վախեցած երբ որ արթնացա. Վերմակս ու բարձս ողողված տեսա. Եվ իմ աչքերից դեռ էլ շարունակ Արցունք էր հոսում երկար մ ամ ան ակ։
Եվ մտքերս որպես խաղողի ողկույզներ,
Եվ ուզում էի մեկ էլ տեսնել — Բայց անսանձ վ ախր այն ուրվականի, 340 Որին ես այնքան ցանկանում էի, Հողիս թփրտում <Հ . .
Նրանք էլ որպես մանր շողեր փլվեցին, հանգան.
Որքան և կարոտ լինեի, իմ մ ահ կան ա ց ու
Սակայն ես դարձյալ քնեցի.
</ անընթ.Հ^֊ Ահավոր էր գերեղմանից եկած այրելուն, Եվ այսպես մինչև լր<.սարացին մոտ Մաքառում էին երկյուղ ու կարոտ, Մինչ այդ հոգեկան կռվում հոգնեցի, Թուլացան ջղերս, և ես ք նեղի… Քնել էի թե չէ, չրդիտեմ,
Բայց երկրորդ անգամ նա եկավ
324 Եվ մտքերս որս/ես խտղողի որթեր
[Բայց] լուռ, գլխակոր, տխուր ու վշտոտ,
327 Դարձյալ նույն երազ<Հն՝հ> և նույն ՀԼ…~>
Շորերը անկարգ, երեսն արյունոտ...
337—338 տողեւփ միջև.՝
{{տող|330}}Եվ այս բոլորր, բոլորն անմռունչ,
քԲայց երկյուղը <>
Առաջևն ընկած մանուկը անշունչ
Ինձ թվում էր, թե նա մի վիշտ աների — 344 Եվ այսպես մինչև կեսգիշերին մոտ,
Նա ցույց էր տալիս
348 Ոչ, դեռ արթուն— կևսքուն, չրդիտեմ,
Եվ լալիս, լալի՜ս...
380
Ես էլ վախեցած երբ որ արթնացա.
Վերմակս ու բարձս ողողված տեսա.
Եվ իմ աչքերից դեռ էլ շարունակ
Արցունք էր հոսում երկար ժամանակ։

Եվ ուզում էի մեկ էլ տեսնել-
Բայց անսանձ վախը այն ուրվականի,
{{տող|340}}Որին ես այնքան ցանկանում էի,
Հողիս թփրտում <. . .>
Որքան և կարոտ լինեի, իմ մահկանացու
<1 անընթ.>

Ահավոր էր գերեզմանից եկած այցելուն,
Եվ այսպես մինչև լուսաբացին մոտ
Մաքառում էին երկյուղ ու կարոտ,
Մինչ այդ հոգեկան կռվում հոգնեցի,
Թուլացան ջղերս, և ես քնեցի...
Քնել էի թե չէ, չըդիտեմ,

_____________
324 Եվ մտքերս որսպես խտղողի որթեր
327 Դարձյալ նույն երազ<ն> և նույն <...>
337-338 տողերի միջև՝
[Բայց երկյուղը <...>
Ինձ թվում էր, թե նա մի վիշտ ուներ]-
344 Եվ այսպես մինչև կեսգիշերին մոտ,
348 Ոչ, դեռ արթուն- կեսքուն, չեգիտեմ,</poem>|}}