«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/408»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը

Հաջորդ խմբագրում →

@@ Էջի մարմին (ներառվելու է). / Էջի մարմին (ներառվելու է). @@
@@ Տող 1. / Տող 1. @@
-Վում՝ է թե չՔ աղջիկը կ՚անչյում է. «ձձսյքոնվի՚ք ինձ֊ իմ հա– վատարի՛մ ընկեր»* Ու հեախւմ երևում է անտառի տերը՝ անճոռնի հրեշը*, ճամփի կիսռվ անց է, կենում ու. կորչում խիտ թփուտի մեջ*, Աղջիկը։ տեսնում, է թե չէ՝ ահից ճչում է ու ճամփի մեշտեղը ուշաթափ վեր ընկնում։ Սոսկալի տեսք, ուներ անտառի անճոոնին. ձեոները՝ ծ ուռ֊ ծուռ,, մա տները՝ ճանկերով, ոտները՝ ձիու սմբակներ–, առջևի ու ետևի կող– միս՝ ուղաի սապատներ, ոտից գլուխ– րրգո4ո, բերանի երկժւ. ■կողմից ղուրԽ տնկված երկու վարազի ման իք, քիթը՝ կեռ ուրուրի կտուցի  նման,  իսկ  աչքերը՝ ոնց  որ բու ի աչքեր,,.
+Վում՝ է թե չՔ աղջիկը կ՚անչյում է. «ձձսյքոնվի՚ք ինձ֊ իմ հա– վատարի՛մ ընկեր»* Ու հեախւմ երևում է անտառի տերը՝ անճոռնի հրեշը*, ճամփի կիսռվ անց է, կենում ու. կորչում խիտ թփուտի մեջ*, Աղջիկը։ տեսնում, է թե չէ՝ ահից ճչում է ու ճամփի մեշտեղը ուշաթափ վեր ընկնում։ Սոսկալի տեսք, ուներ անտառի անճոոնին. ձեոները՝ ծ ուռ֊ ծուռ,, մա տները՝ ճանկերով, ոտները՝ ձիու սմբակներ–, առջևի ու ետևի կող– միս՝ ուղաի սապատներ, ոտից գլուխ– րրգո4ո, բերանի երկժւ. ■կողմից ղուրԽ տնկված երկու վարազի ման իք, քիթը՝ կեռ ուրուրի կտուցի նման, իսկ աչքերը՝ ոնց որ բու ի աչքեր,,.
 ԱաԻԿը մին էլ Հնտեղ է, ուշքի գալիս, որ մինը կողքին Լաց է լինում \ու մղկտում։
@@ Տող 5. / Տող 5. @@
 — Ինձ սպ՛անեցիր, իմ աննման տիրուհի;՝ էլ –քո սիրուն երեսը ես չեմ տեսնելու,–, Դու է է չես. լսում ինձ,,. Ավելի լավ է՝ հենց, էսպես անմուրազ մեռնեմ ու֊ /պրծնեմ։
-Աղջիկը ո,ր լ՛սում է, խղճահար՛վում է, ամաչում է, որ իր բարի, իր սիրելի րնկերից էնքան վախեցավ։  Աւճում է,
+Աղջիկը ո,ր լ՛սում է, խղճահար՛վում է, ամաչում է, որ իր բարի, իր սիրելի րնկերից էնքան վախեցավ։ Աւճում է,
-— Մի՛ վախենար, իմ բարի, իմ անուշ ՛տեր, էլ քեզանից ես– չեմ վախենալ, էլ քեզանից ես չեմ հեռանալ, էլ քո լավությունը ես չեմ մոռանալ,  այժմ նյւրից երևա,..
+— Մի՛ վախենար, իմ բարի, իմ անուշ ՛տեր, էլ քեզանից ես– չեմ վախենալ, էլ քեզանից ես չեմ հեռանալ, էլ քո լավությունը ես չեմ մոռանալ, այժմ նյւրից երևա,..
 Նորից է երևում անտառի տերը՝ անճոռնի հրեշը.» միալն թե՝ ~ ինչք/սՀն աղջիկը, կանչում է, չի համ արձակվում մոտենա։ Ու. զբոսնում են մինչև կեսգիշեր, ՛առաջվա նման անուշ, իմաստալի զրույցներ են անում, ու աղջիկն արդեն ոչ մի ահ ու երկյուղ չի գյլրւմ-է.