«Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/93»–ի խմբագրումների տարբերություն

 
Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Սրբագրված
+
Հաստատված
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
'''նայում Է տակը պահված թույնին''') Դո՛ւ, որ այդքան փոքր ես և, սակայն, ահավոր զորություն ունիս քո մեջ. դո՛ւ, որ եղծանում ես արարչի հրաշակերտը` նրա երակների արյունը սառեցնելով և զգացմունքների անոթը փշրելով, անշուշտ, ստեղծված ես ո՛չ միշտ չարիքներ ծնանելու համար, և ո՛վ դիմում Է քո օգնությանը` չէ՛ միշտ հանցավոր և անիծապարտ...Երբ բախտի չար կամքով դառնանում է սրտի անուշ քաղցրությունը, երբ բռնության շնորհիվ սիրո արքայությունը փոխվում է դժոխքի, երբ ապականությունը զորանալով` սպառնում է առաքինությանը նախատական կորուստ, այն ժամանակ դու, ո՛վ մահաբեր թույն, դառնում ես տենչալի և արդա՛ր հոգվույն. և եթե նրան բաժանում ես մարմնից և սատար լինում երկինք վերանալու, դրանով արդեն գործում ես բարիք՝ ազատելով հոգին մեղսածին կապերից: ('''Մատանին խրում Է ոսկյա գավաթի մեջ''') օ՛ն, ուրեմն, իջի՛ր հատակն այս ջրի, որ հոսել Է իմ երկրի կուսական լեռներից. հաղորդի՛ր սրան քո բոլոր զորությունը, թունավորի՛ր սրա վերջին կաթիլը, որպեսզի սա սրտիս բերե հավիտենական քուն և փրկե հոգիս սիրատանջ վշտերից.... ('''տեղից բարձրանալով՝ նայում է հեռուն'''): Այժմ մնաք բարով, հայրենի լեռնե՛ր, հայրենի երկի՛նք, հայրենի արև, ձեզ վրա նայում եմ ես վերջին անգամ և ձեզ նվիրում իմ ետին շունչը, իմ օրհնությունը... Մնաս բարով և դու, հայո՛ց ժողովուրդ, քեզ սիրեցի ես կաթոգին սիրով և քո փրկության սեղանի վրա ('''բարձացնում է թունալից գավաթը)''' դնում եմ, ահա՛, իմ ողջակեզը... Ընդունի՛ր այս զոհը և աղոթի՛ր աստծուն, որ սա լինի վերջինը այն անբավ զոհերի, որ քո որդիքը բերին քեզ կամակար... ('''խմում է թույնը և վրանի վարագույրը քաշելով՝ մտնում է նրա խորքը'''):
նայում է տակը պահված թույնին)^ Դու, որ այդքան
փոքր ես և, սակայն, ահավոր զորություն ունիս քո մե?»
դու, որ եղծանում ես արարչի հրաջակերտը' նրա երակների արյունը սառեցնելով և զգացմունքների անոթը փշրելով, անշուշտ, ստեղծված ես ո՛չ միշտ չարիքներ ծնանելոլ համար, և ո՛վ դիմում է քո օգնությանը
միշտ հանցավոր և …Երբ բախտի
կամքով դառնանում է սրտի անուշ քաղցրությունը, երբ բռնության շնորհիվ սիրո արքայությունը փոխվում է դժոխքի, երբ ապականությունը զորանալով սպառնում է առաքինությանը նախատական կորուստ, այն ժամանակ դու, ով մահաբեր թույն, դառնում ևս տենչալի և արդա՛ր հոգվույն. և եթե նրան բաժանում ես մարմնից և սատար լինում երկինք վերանալու, դրանով արդեն
գործում ես բարիք' ազատելով հոգին մեղսածին կապեռից։ (Մատանին խրում է ոսկյա գավաթի մեջ) օ՜ն, ուրեմն, իջի՛ր հատակն այս ջրի, որ հոսել է իմ երկրի կուսական լեռներից. հաղորդիր սրան քո բոլոր զորությունը, թունավորի՛ր սրա վերջին կաթիլը, որպեսզի սա
սրտիս բերե հավիտենական քուն և փրկե հոգիս սիրա¬տանջ վշտերից... ('տեղից ըարձրանսԱով' նայում է հեռուն): Այժմ մնաք բարով, հայրենի լեռնե ր, հ հայրենի երկի՛նք, հայրենի արև , ձեզ վրա նայում եմ ես վերջին անգամ և ձեզ նվիրում իմ ետին շունչը, իմ օրհնուտյտունը…
Մնաս բարով և դու, հայո՛ց ժողովուրդ, քեզ սիրեցի ես կաթոգին սիրով և քո փրկության սեղանի վրա (ըարձրագնամ է թունալից գավաթը) դնում եմ, ահա՛, իմ ողջակեզը->' Ընդունի՛ ր այս զոհը և աղոթի' ր աստծուն, սր սա լինի վերջինը այն անբավ զոհերի, որ քո ռրդիքը բերին քեզ
կամակար*.. (խմում է թույնը և վրանի վարագույրը քաշելով' մանում է նրա խորքը):