«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/491»–ի խմբագրումների տարբերություն

No edit summary
No edit summary
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
{{Poemx||<poem>
որոնք են ժողովրդական տարրը... և վիպական արտաքին ձևը» («Մուրճ», 1891, № 1, էջ 95-96)։ Մի քանի տարի անց այդ կարծիքն ընդհանրացրեց և զարգացրեց Մինաս Բերբերյանը։ Նշելով, որ Թումանյանի «իսկական կոչումը էպոսն է», և որ «իբրև էպիկական տաղանդի տեր բանաստեղծ, նա գրեթե եզակի երևույթ է հայ գրականության մեջ», քննադատն ավելացնում էր, որ եթե նրան հաջողվի վերացնել իր գործերի գեղարվեստական թերությունները, ապա «Թումանյանն իր պոեմներով իրավամբ կարող է աչքի ընկնող տեղ գրավել հայ բանաստեղծների շարքում (Братская помощь армянам, 2-е изд., М., 1898, с. 587-589).
որոնք են ժողովրդական տարրը... և վիպական արտաքին ձևը» («Մուրճ», 1891, № 1, էջ 95-96)։ Մի քանի տարի անց այդ կարծիքն ընդհանրացրեց և զարգացրեց Մինաս Բերբերյանը։ Նշելով, որ Թումանյանի «իսկական կոչումը էպոսն է», և որ «իբրև էպիկական տաղանդի տեր բանաստեղծ, նա գրեթե եզակի երևույթ է հայ գրականության մեջ», քննադատն ավելացնում էր, որ եթե նրան հաջողվի վերացնել իր գործերի գեղարվեստական թերությունները, ապա «Թումանյանն իր պոեմներով իրավամբ կարող է աչքի ընկնող տեղ գրավել հայ բանաստեղծների շարքում (Братская помощь армянам, 2-е изд., М., 1898, с. 587-589).


Հետագա տարիներին այս գնահատականները կրկնվել են բազմիցս և բազմազան տարբերակներով։ Բայց բավարարվենք միայն մի երկու օրինակով։ Դարասկզբին Ավ. Ահարոնյանը «Մուրճ» ամսագրի էջերից ազդարարեց. «Եթե պ. Թումանյան ուրիշ ոչինչ գրած չլիներ, բացի իր պոեմաները, նա դարձյալ իրավունք կունենար հայ աչքի ընկնող բանաստեղծների կողքին պատվավոր տեղ բռնել» («Մուրճ», 1904, № 1, էջ 174-175)։ Իսկ Հ. Օշականը, մի քննադատ, որը և՛ Հ. Թումանյանի, և՛ ընդհանրապես արևելահայ բանաստեղծության նկատմամբ առանձին բարեհաճությամբ աչքի չի ընկել, 1921 թ. Հովհ. Թումանյանի մասին գրած հոդվածաշարում հատուկ նշում էր, որ պոեմի ժանրը «նոր ժամանակներու ամենեն դժվարին և նույն ատեն ամենեն հրապուրիչ ձևն է բանաստեղծության» և ավելացնում էր. «Թումանյանի ամենեն անկեղծ արտահայտությունները իր պոեմաներն են...» («Ճակատամարտ», Կ. Պոլիս, 1 դեկտեմբերի 1921 թ.)։
Հետագա տարիներին այս գնահատականները կրկնվել են բազմիցս և բազմազան տարբերակներով։ Բայց բավարարվենք միայն մի երկու օրինակով։ Դարասկզբին Ավ. Ահարոնյանը «Մուրճ» ամսագրի էջերից ազդարարեց. «Եթե պ. Թումանյան ուրիշ ոչինչ գրած չլիներ, բացի իր պոեմաները, նա դարձյալ իրավունք կունենար հայ աչքի ընկնող բանաստեղծների կողքին պատվավոր տեղ բռնել» («Մուրճ», 1904, № 1, էջ 174-175)։ Իսկ Հ. Օշականը, մի քննադատ, որը և՛ Հ. Թումանյանի, և՛ ընդհանրապես արևելահայ բանաստեղծության նկատմամբ առանձին բարեհաճությամբ աչքի չի ընկել, 1921 թ. Հովհ. Թումանյանի մասին գրած հոդվածաշարում հատուկ նշում էր, որ պոեմի ժանրը «նոր ժամանակներու ամենեն դժվարին և նույն ատեն ամենեն հրապուրիչ ձևն է բանաստեղծության» և ավելացնում էր. «Թումանյանի ամենեն անկեղծ արտահայտությունները իր պոեմաներն են...» («Ճակատամարտ», Կ. Պոլիս, 1 դեկտեմբերի 1921 թ.)։
Տող 6. Տող 7.


Պոեմի ժանրը Թումանյանին զբաղեցրել է ստեղծագործական կյանքի բոլոր փուլերում, բայց տարբեր չափով և տարբեր ձևերով։ Այլ կերպ
Պոեմի ժանրը Թումանյանին զբաղեցրել է ստեղծագործական կյանքի բոլոր փուլերում, բայց տարբեր չափով և տարբեր ձևերով։ Այլ կերպ

</poem>|}}