«Հետերա-երազ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
Նոր էջ «(էպիլոգ)<br> 1<br> Երբ վեր սլացան հրոտ, հրակամ<br> Հրթիռները հուր, հրավարս ու հիր —<br> Աստղային ծիրից նոր...»:
 
No edit summary
 
Տող 1.
{{Վերնագիր
(էպիլոգ)<br>
|title= Հետերա-երազ
1<br>
|section =
Երբ վեր սլացան հրոտ, հրակամ<br>
|previous =
Հրթիռները հուր, հրավարս ու հիր —<br>
|next =
Աստղային ծիրից նորից վայր ընկան<br>
|notes =
Ու դղյակը հին դարձրին մոխիր:<br>
|author=Եղիշե Չարենց}}
2<br>
{{Բանաստեղծություն|Հետերա-երազ|<poem>(էպիլոգ)
Ու ընկած էր նա մոխիրի վրա:<br>
 
Ընկած էր մենակ: Ու լուռ էր չորս դին:<br>
{{Կենտրոն|1}}
Մոխիրի վրա սպասում էր նա`<br>
Երբ վեր սլացան հրոտ, հրակամ
Աչքերը հառած կույր, անդեմ մութին:<br>
Հրթիռները հուր, հրավարս ու հիր —
Եվ մեկը կարծես մոտեցավ նրան,<br>
Աստղային ծիրից նորից վայր ընկան
Մոտեցավ, խնդաց ու կանչեց միգում:<br>
Ու դղյակը հին դարձրին մոխիր:
Հիշեց, որ կային — չքացան-կորան<br>
 
Աստղերը` հոգու երկնքում. հոգում:<br>
{{Կենտրոն|2}}
Ու ժպտաց, ժպտաց ասպետը հանկարծ:<br>
Ու ընկած էր նա մոխիրի վրա:
Ձեռքերը պարզեց — այնքան մո՛տ է նա:<br>
Ընկած էր մենակ: Ու լուռ էր չորս դին:
Գուցե բռնկվեն աստղերը հանգած<br>
Մոխիրի վրա սպասում էր նա`
Ու նորից վառվեն մոխիրի վրա...<br>
Աչքերը հառած կույր, անդեմ մութին:
Ձեռքերը պարզեց ու լռեց միայն:<br>
Եվ մեկը կարծես մոտեցավ նրան,
Ու խնդաց նորից սիրտը մշուշում:<br>
Մոտեցավ, խնդաց ու կանչեց միգում:
Ու չկար ոչ-ոք: Թվում էր նրան<br>
Հիշեց, որ կային — չքացան-կորան
Աշխարհն էլ, ինքն էլ — մի մութ վերհիշում:<br>
Աստղերը` հոգու երկնքում. հոգում:
3<br>
Ու խո՛րժպտաց, հեծկլտացժպտաց ասպետը, ընկած<br>հանկարծ:
Ձեռքերը պարզեց — այնքան մո՛տ է նա:
Ճերմակ դղյակի մոխիրի վրա:<br>
ՈւԳուցե հիշեց բոլորբռնկվեն աստղերը հանգած,<br>
Ու նորից վառվեն մոխիրի վրա...
Ու հիշեց հրոտ հմայքը նրա:<br>
Ձեռքերը պարզեց ու լռեց միայն:
Եկավ — ու չկա: Բայց չէ՞ որ, երբ դեռ<br>
Ու խնդաց նորից սիրտը մշուշում:
Հրդեհն էր լափում դղյակը իր հին`<br>
Ու չկար ոչ-ոք: Թվում էր նրան
Բոցերի ծովում մի ոսկի թիթեռ<br>
Աշխարհն էլ, ինքն էլ — մի մութ վերհիշում:
Զնգում էր, շաչում — հրավարս մի կին:<br>
 
Օ, թող գա՛, թող գա՛: Լինի արյունոտ:<br>
{{Կենտրոն|3}}
Մեխվի իր սրտում, որպես քաղցր սուր:<br>
Ու խո՛ր հեծկլտաց ասպետը, ընկած
Թող նորի՛ց վառվի համբույրը հրոտ<br>
Ճերմակ դղյակի մոխիրի վրա:
Ու հմայքը հուր...<br>
Ու հիշեց բոլոր աստղերը հանգած,
Եվ թո՜ղ չլինի երազն աստղային —<br>
Ու հիշեց հրոտ հմայքը նրա:
Ճերմակ դղյակի անմարմին ուրուն...<br>
Եկավ — ու չկա: Բայց չէ՞ որ, երբ դեռ
Եվ չէ՞ որ ոսկի կրակներ կային<br>
Հրդեհն էր լափում դղյակը իր հին`
Մեռնելուց առաջ նրա աչքերում...<br>
Բոցերի ծովում մի ոսկի թիթեռ
4<br>
Զնգում էր, շաչում — հրավարս մի կին:
Դու ինձ մոտ էիր: Ժպտացիր — ու հուր<br>
Օ, թող գա՛, թող գա՛: Լինի արյունոտ:
Համբույրի ժամին հոգիս` գոհ, դժգոհ՝<br>
Մեխվի իր սրտում, որպես քաղցր սուր:
Ընկավ գիշերի խոռոչի մեջ խոր —<br>
Թող նորի՛ց վառվի համբույրը հրոտ
Բայց օրհնում էի հրդեհները քո:<br>
Ու հմայքը հուր...
Ես օրհնում էի: Ժպտում էիր դու:<br>
Եվ թո՜ղ չլինի երազն աստղային —
Ու հրդեհեցի իմ դղյակը հին,<br>
Ճերմակ դղյակի անմարմին ուրուն...
Որ ի՜մը լինես, չդառնաս ուրու,<br>
Եվ չէ՞ որ ոսկի կրակներ կային
Որ ինձ մոտ մնաս՝ պարզ ու երկրային...<br>
Մեռնելուց առաջ նրա աչքերում...
Բայց ո՞ւր գնացիր, ինչո՞ւ հեռացար:<br>
 
Թ՞ե — այստեղ ես դու, բայց մենակ եմ ես,<br>
{{Կենտրոն|4}}
Ինչո՞ւ հեռացար ու ցնորք դարձար`<br>
Դու ինձ մոտ էիր: Ժպտացիր — ու հուր
Հեռավո՛ր ուրու — անմարմին, անտես:<br>
Համբույրի ժամին հոգիս` գոհ, դժգոհ՝
* * * * * * * * * * * *<br>
Ընկավ գիշերի խոռոչի մեջ խոր —
* * * * * * * * * * * *<br>
Բայց օրհնում էի հրդեհները քո:
Ճերմակ դղյակի մոխիրի վրա,<br>
Ես օրհնում էի: Ժպտում էիր դու:
Հիշելով ոսկի հրթիռը մարած —<br>
Ու հրդեհեցի իմ դղյակը հին,
Անզոր շշնջում ու կանչում էր նա. —<br>
Որ ի՜մը լինես, չդառնաս ուրու,
— Հետե՛րա-ցնորք, հետե՛րա-երազ...<br><br>
Որ ինձ մոտ մնաս՝ պարզ ու երկրային...
1916
Բայց ո՞ւր գնացիր, ինչո՞ւ հեռացար:
Թ՞ե — այստեղ ես դու, բայց մենակ եմ ես,
Ինչո՞ւ հեռացար ու ցնորք դարձար`
Հեռավո՛ր ուրու — անմարմին, անտես:
<nowiki>* * * * * * * * * * * *
* * * * * * * * * * * *</nowiki>
Ճերմակ դղյակի մոխիրի վրա,
Հիշելով ոսկի հրթիռը մարած —
Անզոր շշնջում ու կանչում էր նա. —
— Հետե՛րա-ցնորք, հետե՛րա-երազ...
</poem>|1916}}