Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/96

ԶԱԼԱԼ.— (ներս վազելով) Այստե՛ղ է Ռուզանս. (փարվելով աղչկանը). ո՛վ իմ անգին զավակ: ՌՈԻՀԱՆ.— (դժվարությամբ բարձրանալով գահավորակի վրա) Ներսեհ... հայր իմ... դաւք այստե՞ղ... (Ո՛վ ամենա֊ ղոթ աստվա՜ծ..․ ԶԱԼԱԼ.— (անհանգստությամբ) Այս ի՞նչ է, դո, հիվանդ ևս, սիրեցյա՜ւ զավակս։ ՆԵՐԱԵՀ.— Գուցե մի չարի՛՛ք հասավ քեզ... ՌՈԻԶԱՆ.— 0՛ , ոչինչ. այս շուտով կանցնի... Աստվա'ծ իմ, ինչպե՛ս ուրախ եմ․ ուրեմն դուք այստե՛ղ, իմ շուրջն եք... և այս երազ չէ, սիրեցյալ հա՛յր, սիրելի հորեղ- բա՛յր, և դու Ներսեհ, և դո՛ ւք իշխաններ, ողջույն ձեզ. о՛ , որքան երջանիկ եմ, որ նորեն տեսնում եմ ձեզ... դե՛հ, պատմեցեք այդ ինչպե՛ս եղավ, ինչպե՞ս հասաք այստեղ... ԶԱԼԱԼ.— Աստուծո օգնությամբ, սիրելի զավակս։ ՌՈԻԶԱՆ.— Բայց պատմեցեք, ես ուզում եմ լսել։ ՆԵՐՍԵՀ.— Հենց որ թշնամին ամրոցի մոտից հեռացավ, մենք դուրս եկանք բերդից մեր սակավաթիվ զորքերով: Հիս֊ նապետներին ցրեցինք գուզերը զորաժողով անելու, իսկ մենք քայլ առ քայլ հետևեցինք թշնամուն։ Երկու օրվա ընթացքում մեր շուրջը ժողովեցան հինգ հազար քաջեր, որոնց հետ միասին և հ արձակվեց անք թջնամու վրա։ Թաթարաց գնդերը չվում էին զաա֊զատ. մի քանի կեւոե-> րում մենք նրանց ջարդեցինք, իսկ մի քանիսում՝ փա֊ խուստ դարձրինք։ Վերջին գիմադրությունը եղավ (ցայզ տալով) այս հովտում, ուր մեռնողների թվում դժոխք ուղարկեցինք ծերուկ Հալային։ Բայց Բուրա֊Նուինր փախչողների հետ ազատվեց։ ՌՈԻԶԱՆ Օրհնյա՜լ է աստված... իսկ մեր քաջերից մի՛թե շատերն ընկան։ ՆԵՐՍԵՀ Հազիվ մի երկու տասնյակ զինվոր... ՌՈԻՀԱՆ Իսկ իջխաննե՞րր' բպո՚րր ողջ են։ ՍՄԲԱՏ.— Միայն Պապաքը զոհ գնաց յուր անխոհեմության* М