«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/205»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը

← Նախորդ խմբագրում Հաջորդ խմբագրում →

@@ Էջի մարմին (ներառվելու է). / Էջի մարմին (ներառվելու է). @@
@@ Տող 1. / Տող 1. @@
 ձրի ծառայի, թե ինքը բարկանա, հազար մանեթ տա, ու էն օրից էլ ծառան ազատ է։
-— Չէ՛, էդ քիչ է,— հակառակում է տղեն։— Թե դու բարկանաս, դու ինձ երկու հազար մանեթ տաս, թե ես բարկանամ, ես քեզ երկու հազար մանեթ տամ կամ քսան տարի ձրի ծառայեմ։
+- Չէ՛, էդ քիչ է,- հակառակում է տղեն։- Թե դու բարկանաս, դու ինձ երկու հազար մանեթ տաս, թե ես բարկանամ, ես քեզ երկու հազար մանեթ տամ կամ քսան տարի ձրի ծառայեմ։
-— Լա՛վ,— ուրախանում՝ Է հարուստը։ Պայմանը կապում են, ու այժմ էլ փոքր ախպերն է մտնում ծառայության։
+- Լա՛վ,- ուրախանում՝ Է հարուստը։ Պայմանը կապում են, ու այժմ էլ փոքր ախպերն է մտնում ծառայության։
 Առավոտը լուսանում է, էս ծառան վեր չի կենում տեղիցը։ Տերը դուրս է գնում, տուն է գալի, էս ծառան դեռ քնած է։
-— Ա՛յ տղա, դե վեր կաց, է՛, օրը ճաշ դառավ։
+- Ա՛յ տղա, դե վեր կաց, է՛, օրը ճաշ դառավ։
-— Հը՞, բարկանո՞ւմ ես դու․․․— գլուխը վեր է քաշում ծառան։
+- Հը՞, բարկանո՞ւմ ես դու․․․— գլուխը վեր է քաշում ծառան։
-— ՉԷ՛, չեմ բարկանում,— վախեցած պատասխանում է տերը,— միայն ասում եմ՝ պետք Է արտը գնանք հնձելու։
+- ՉԷ՛, չեմ բարկանում,- վախեցած պատասխանում է տերը,- միայն ասում եմ՝ պետք Է արտը գնանք հնձելու։
-— Հա՛, որ էդ ես ասում, ոչինչ, կգնանք, ինչ ես վռազում։
+- Հա՛, որ էդ ես ասում, ոչինչ, կգնանք, ինչ ես վռազում։
 Վերջապես ծառան վեր է կենում, սկսում է տրեխները հագնել։ Տերը դուրս է գնում, ներս է գալի, սա դեռ տրեխները հագնում է։
-— Ա՛յ տղա, դե շուտ արա, հագի, է՜․․․
+- Ա՛յ տղա, դե շուտ արա, հագի, է՜․․․
-— Հը՜, հո չե՞ս բարկանում։
+- Հը՜, հո չե՞ս բարկանում։
-— Չէ՛, ո՞վ է բարկանում, ես միայն ուզում էի ասել՝ ուշանում ենք․․․
+- Չէ՛, ո՞վ է բարկանում, ես միայն ուզում էի ասել՝ ուշանում ենք․․․
-— Հա՛, էդ ուրիշ բան, է․ թե չէ՝ պայմանը պայման է։
+- Հա՛, էդ ուրիշ բան, է․ թե չէ՝ պայմանը պայման է։
 Մինչև ծառան տրեխները հագնում է, մինչև արտն են գնում, ճաշ է դառնում։
-— Էլ ինչ հնձելու ժամանակն է,— ասում է ծառան,— տեսնում ես՝ ամենքն էլ ճաշում են, մենք էլ մեր ճաշն ուտենք՝ հետո։
+- Էլ ինչ հնձելու ժամանակն է,- ասում է ծառան,- տեսնում ես՝ ամենքն էլ ճաշում են, մենք էլ մեր ճաշն ուտենք՝ հետո։
 Նստում են, ճաշն ուտում։ Ճաշից հետո էլ ասում է․ «Մշակ մարդիկ ենք, պետք է մի քիչ քնենք, հանգստանա՞նք, թե չէ»։ Գլուխը կոխում՝ է խոտերի մեջն ու քնում մինչև իրիկուն։
-— Տո՛, վեր կաց, է՛, մթնեց, է՜, ուրիշները հնձեցին,
+- Տո՛, վեր կաց, է՛, մթնեց, է՜, ուրիշները հնձեցին,