«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/552»–ի խմբագրումների տարբերություն

ոումներ են, որոնք խառը կարգով հաջորդում են չափածո մասերին։ Աբ*– ձակ հատվածները փաստորեն պլան ֊կոնսպեկտի րնսլյթ ունեն։ Դրանք Հետագայում, անշուշտ, պետք է վերածվեին չափածոյի։ Մենք պաՀպանեքէ ենք ինքնագրի այգ յուրահատկությունը (ի տարբերություն նախորդ Հրապարակման, որի մ1։շ արձակ մասերն էլ արհե ււտ ա կանո րեն բաժանվել ե% տողերի)»

նկատի ունենալով երկի իւիստ սևագիր բնույթր և չափածս ու արձակ հատվածների խառը միահյուսումը, տողերը համարակալված չեն, իսկ բնագրային տաբրերոլթյոլննե րր տրվում են հիմնական տեքստի մեշ (ա։ բ, գ նշումներով)։

ԴՐԱԴԻՐ Մ Ո ԻՋԱՆ

№ ս9)

Դատելով ձեռագրից և մեղ հասած մասերի թսվանգ ակութ յսլնիք, այա> ստեղծագործական մտահղացումր նույնպես վերաբերում է 1 Տ90-ական թվականների սկզբին, երբ Թումանյանը ծառայում էր Թիֆլիսի Հայսք կոնսիստորիայում (մինչև 1892 թ. մարտը), և կամ դրանիք անմիջապես Հեաո, եբբ բանաստեղծը կարող էր երգիծական հայացքով նայել իբ նախկին պաշտոնավար ութ յան «հինգ հոգեհան տարիների– դեպքերին։ Ինչպես և «Դարձ» սևագիր և անավարտ պոեմում, այստեղ ևս բազմազան երանգներով արտացոլվել են գրասենյակում ծ առա յո ղ հոգևորականների քոս՛ բարքերն ու մտքերր, այգ մթնոլորտում տառապող երիտասարդ բանաստեղծի կրած հալածանքներն ու գրկանքները։ Այգ առումով «Դրագիթ Մուզան՝ Թսւմանյանի առաջին գործերից է, որոնցով սկիզբ է ասն ում նրա պս էգի այի առաջատար գծերից մեկը արվեստագետի կոչման և ժամանակակից հասարակության մեջ նրա կրած հոգևոր տառապանքների թեման,

Հատկանշական Է նաև, որ աոաջին անգամ այս սևագիր մ աաՀղաք -ման մեջ Է հանդես գալիս Մուսայի կերպարը, սրր բանաստեղծի եքկվսր– յակն Է, նրա ոգևորության աղբյուրը, բայց ստիպված Է թաքնվել գթա– 0 են յակի մարդկանց քննախույզ հայացքից։ Դրանով եբիտասաքգ Թուման յանն ակնարկում Էր իր բանաստեղծական փորձերի նկատմամբ չրշա– պաաի չարամիտ վերաբերմունքը։ Սկսվելով այս սաեզծագաբծսւթթւաիցէ ՊսեՏաի ն Մուսայի Հանդիպադրման, նրանց զրսւյցի և վեճի ս^սյաթվեսս ա ական հնարանքը Թսւմանյանի միտքն զբաղեցրել Է ամբսզշ էէ ֊ական թվականների ընթացքում, մինչև որ իբ լավագույն մարմնավորումն ցավ նրա երգիծական պոեմի մեշ, Այս բոլորը Հիմք Է աա^ա ավյաչ