«Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/119»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը

← Նախորդ խմբագրում Հաջորդ խմբագրում →

@@ Էջի կարգավիճակ / Էջի կարգավիճակ @@
-Սրբագրված
+Հաստատված
@@ Էջի մարմին (ներառվելու է). / Էջի մարմին (ներառվելու է). @@
@@ Տող 1. / Տող 1. @@
+մի սաստիկ ցանկություն զգացի թղթակից դառնալու: Չգիտեմ, Պառնասի մուսաների մեջ կա՞ արդյոք թղթակցություն ներշնչող մուսա, թե՞ ոչ, եթե կա, ապա ինձ թվում է, թե թղթակից դառնալու այդ հանկարծական ցանկությունը հենց նա է ներշնչել ինձ. իսկ եթե չկա, դարձյալ չպիտի մեղադրեք ինձ։ Ո՞վ չէ ձեզանից գեթ մի անգամ, յուր կյանքում, ունեցել այդպիսի անմեղ ցանկություն... խոսքս, իհարկե, տգետների մասին չէ, այլ ինտելիգենտների:<br>
-մի սաստիկ ցանկություն զգացի թղթակից դառնալու: Չգիտեմ,
+Հա, այն էի ասում, թե ճեմում էի պատշգամբի վրա... Եվ ահա՛ տես, որ հանկարծ փողոցի մեջ բուսան տեր Շմավոնն ու տեր Սիմոնը և կանգ առնելով ուղիղ մեր պատշգամբի դիմաց սկսան տաք-տաք վիճել: Ինձ այնպես թվաց, թե վեճը շուտով պիտի փոխվի կռվի, կռիվը` հայհոյանքի, հայհոյանքը` ծեծի... Ուստի ականջներս սրեցի, որ մի բան լսեմ քահանաների վիճաբանությունից, բայց դժբախտաբար չկարողացա, որովհետև փողոցը հեռի էր և արժանապատիվ հայրերի ձայնը ականջիս չէր հասնում։<br>
-Պառնասի մուսաների մեջ կա՞ արդյոք թղթակցություն
+Այսուամենայնիվ, պարզ տեսնում էի, որ նրանց ձեռքերի, ոտների և մանավանդ գլխի սաստիկ շարժումները հոգեկան ամենագրգռված դրություն էին արտահայտում։ Հետևապես, եթե գրողի տաղանդ ունենայի, իմ հոգվո ականջներով կլսեի, թե նրանք ի՞նչ են ասում։ Չէ՞ որ մեզանից ամեն մեկը գիտե, թե բարկացած մարդիկ ինչե՞ր կարող են խոսել։<br>
-ներշնչող մուսա, թե՞ ոչ, եթե կա, ապա ինձ թվում է, թե
+Եվ, ահա՛ հենց այդ վայրկենից ինձ այնպես թվաց, թե այդ տաղանդն ստացա։ Որովհետև, երբ տեր Շմավոնը գլուխը երեք անգամ թափահարելով մի քայլ ետ կանգնեց և ապա` ձախ ձեռքը կողքին դրած, իսկ աջով գավազանը շարժելով երկու քայլ առաջացավ, ես հաստատ իմացա (թեպետ չլսեցի), որ նա ընկերոջն ասաց.<br>
-թղթակից դառնալու այդ հանկարծական ցանկությունը հենց
+- Դու մի անպիտան արարած ես։<br>
-նա է ներշնչել ինձ. իսկ եթե չկա, դարձյալ չպիտի մեղադրեք
+Տեր Սիմոնն, իհարկե, տակը չէր մնալու, նա էլ (եթե միայն ինքնասիրություն ուներ), պիտի ասեր.<br>
-ինձ։ Ո՞վ չէ ձեզանից գեթ մի անգամ, յուր կյանքում, ունեցել
+— Անպիտանը դո՛ւ ես, որ գանձանակը խորում ես:<br>
-այդպիսի անմեղ ցանկություն... խոսքս, իհարկե, տգետների մասին չէ, այլ ինտելիգենտների:
-Հա, այն էի ասում, թե ճեմում էի պատշգամբի վրա...
-Եվ ահա՛ տես, որ հանկարծ փողոցի մեջ բուսան տեր Շմավոնն
-ու տեր Սիմոնը և կանգ առնելով ուղիղ մեր պատշգամբի դիմաց սկսան
-տաք-տաք վիճել: Ինձ այնպես թվաց, թե
-վեճը շուտով պիտի փոխվի կռվի, կռիվը` հայհոյանքի, հայհոյանքը` ծեծի...
-Ուստի ականջներս սրեցի, որ մի բան լսեմ
-քահանաների վիճաբանությունից, բայց դժբախտաբար չկարողացա, որովհետև փողոցը հեռի էր և արժանապատիվ հայրերի ձայնը ականջիս չէր հասնում։
-Այսուամենայնիվ, պարզ տեսնում էի, որ նրանց ձեռքերի, ոտների և մանավանդ գլխի սաստիկ շարժումները հոգեկան ամենագրգռված դրություն էին արտահայտում։ Հետևապես, եթե գրողի տաղանդ ունենայի, իմ հոգվո ականջներով կլսեի, թե նրանք ի՞նչ են ասում։ Չէ՞ որ մեզանից ամեն
-մեկը գիտե, թե բարկացած մարդիկ ինչե՞ր կարող են խոսել։
-Եվ, ահա՛ հենց այդ վայրկենից ինձ այնպես թվաց, թե
-այդ տաղանդն ստացա։ Որովհետև, երբ տեր Շմավոնը գլուխը
-երեք անգամ թափահարելով մի քայլ ետ կանգնեց և ապա`
-ձախ ձեռքը կողքին դրած, իսկ աջով գավազանը շարժելով
-երկու քայլ առաջացավ, ես հաստատ իմացա (թեպետ չլսեցի), որ նա ընկերոջն ասաց.
-- Դու մի անպիտան արարած ես։
-Տեր Սիմոնն, իհարկե, տակը չէր մնալու, նա էլ (եթե միայն ինքնասիրություն ուներ), պիտի ասեր.
-— Անպիտանը դո՛ւ ես, որ գանձանակը խորում ես:
 Տեր Շմավոնն այնուհետև պարտավոր էր անվանել հակառակորդին «անխի՛ղճ ստախոս», իսկ տեր Սիմոնը