Էջ:Raffi, Collected works, vol. 4 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/183

են միամիտ ժողովրդին մեր դեմ և արգելք են դնում մեր գործունությանը։ Դու, ով երանելի հայր, քո հզոր գործակցի (սուրբ ՍաՀակի) հետ, ձեր աշակերտներից ստեղծեցիք եկեղեցականների մի նոր սերունդ։ Դրանց թիվը փոքր չէր։ Չբավականանալով այն ոստումով, որ ստացել էին նրանք ձեր հոգաբարձության ներքո, դու և քո մեծ գործակիցը ուղարկեցիք նրանց օտար երկրներում կատարելագործվելու։ Նրանք գնացին և վերադարձան գիտության մեծ պաշարով։ Բայց ի՞նչ եղավ նրանց վախճանը։ Խավարամիտ կղերը շատերին թույլ չտվեց, որ ներս մտնեին հայրենի երկրի սահմաններից`։ և որոնք մտան հալածվեցան... Այժմ հայրենիքի այդ անձնազոհ մշակները թաքուստի մեջ են պպրում և միայն գաղտնի են գործում։ Նրանք համարձակություն չունեն օտար աշ¬ խարհներից բերած գիտության պաշարը ժողովրդին մատակարա¬ րելու։ «հարգման» անունը մեր վերաբերությամբ ծաղրական և նա¬ խատական անուն է դարձել հնամոլ կղերի բերանում։ Մենք, որ ամեն ջանք գործ էինք դնում, աշխատում էինք, և այժմ աշխա¬ տում ենք, որ հայը հայոց լեզվով խոսե իր տան մեջ, որ հայոց լեզվով աղոթե աստուծո տան մեջ,— մենք, որ աշխատում էինք, ե այժմ աշխատում ենքՀ ամեն ինչ հայացնել, ամեն բանի տզզայի՛!/ գույն տալ,— մենք, որ քո ստեղծած տառերով թարգմանեցինք բոլոր սուրբ գրքերը և այդ աստվածապարգև տառերը աշխատում էինք մտցնել հայոց կյանքի և գործածության մեջ,— մենք, որ մեր ամեն ուժերը գործ էինք դնում, որպեսզի մեր դպրոցները, մեր ե- կեղեցին ազատ պահենք նենգավոր հույնի, ժանտ պարսկի և խա¬ բեբա ասորու վնասակար ազդեցություններից,— մենք այժմ հա - լածվում ենք մեր աշխատությունների համար, և հալածվում ենք ովքերից,— մերայիններից... Վերջին խ ոսքերր արտասանելու ժամանակ, նրա ձայնը վրր- դովմ ունքից խեղդվեցավ և նրա աչքերում փայլեց բարկության կրակը։ Փոփոխեն վարդապետս և թաղում գիրս... Ո՛վ զնոսա րմրերանեսցէ սաստելով, և զմեզ սփոփեսցՀ գովելով, և չափ դնէ րանի և լոոլթեան։ հորենացի 1 Անապատ և յամենեցունց չարգելի յոյսն' տէր Խոսրովիկ, շև ևս հասեալ ի սահմանս մեր' մինչ դեռ գալր ի ճանապարհի և լուան (աթեղայք) որպէս ի վերայ թյնամւոլ րնգղէմ պինեցան' ասելով. աԱհա ո՛ւր գալ միլս թարգմանն»։ և,ւ »րհնելոյն ի հեոաստանէ լուեալ ղգոնչիւն համաձայն աղեղանցն' աղօթեայ աո Ւարձրեալն և վաղվաղակի րնկալաւ զ խնդիրն, որում և տենչալի նշխարացն այլց' և աչ մեք, արժանի եղեն ընգունակութեան։ 183 Ղազար Փարս|1ցֆ