«Էջ:Raffi, Collected works, vol. 4 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/396»–ի խմբագրումների տարբերություն

Եզիդիները, եթե ընթերցողը հիշում է, քրդերի այն ցեղն էհն, որ կրոնքով տարբեր էին իրանց մահմեդական ազգայիններից և միշտ հալածված նրանցից։ Այդ միակ ցեղն էր, որ հաշտ էր հայերի հետ և ավելի բարեկամ, թեև նա ուներ իր ազգի բոլոր ավազակային հատկությունները։ Մահմեդական բրդերը համարում էին եզիդիներին հեթանոսներ և խիստ ատելությամբ վարվում էին նրանց հետ։ Եզիզիներր ներկայացնում էին մարական ցեղի սկզբնական տիպը, մնացած իր մոգական սովորություններով։ Կարդալով Կարոյի գրածները եզիդիների մասին, ես այժմ գիտեի ծերունի որսորդի ճանապարհորդության նպատակը։

{{Կենտրոն|'''ԻԹ'''

'''ՄԸՀԵԻ ԱՐՇԱՎԱՆՔԸ'''}}

Կարոյի իսկական նպատակը դարձյալ մնում էր ինձ համար մթության մեջ։ Ես չգիտեի՝ ի՞նչ էր կամենում անել նա. ինձ հասկանալի չէր՝ ինչո՞ւ համար նա իր ընկերներին այս կողմ և այն կողմ էր ուղարկում։ Եվ իր՝ Կարոյի ասորոց կաթողիկոսի — այն կիսավայրենի զինվորի և քահանայապետի— մոտ գնալը արդյոք ի՞նչ խորհուրդ ուներ։ Կարոն այն մարդերից չէր, որ օդի մեջ ամրոց կառուցանե կամ դատարկ ցնորքների ետևից ընկնե։ Նա կցաներ այնտեղ, որտեղից հաստատ դիտեր, թե հնձել կարող է։ Իսկ այդ բոլոր զգուշավոր և գաղտնածածուկ նախապատրաստություններից ի՞նչ օգուտ պետք է քաղեր նա։

Ահա մտքեր, որոնք ինձ պաշարերին նամակի ընթերցումից հետո։