«Էջ:Raffi, Collected works, vol. 5 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 5-րդ).djvu/199»–ի խմբագրումների տարբերություն

ուժերի հավասարություն կպահպանվի, և մեկը մյուսին չէ կարող ճնշել։ Հոգևորականությունը այն ժամանակ միայն ըսկրսում է վտանգավոր դառնալ, երբ իր զարգացման աստիճանով շատ բարձր է լինում ժողովրդից։

Ասլանը չկամեցավ այղ Հարցի մասին երկար խոսել, որովհետև շատ վիճելի էր, Արեգակը արդեն սկսել էր խոնարհվել դեպի իր մուտքը։ Հայրիկը չէր շտապում վերադառնալ զբոսանքից, և ինչպես երևում էր, նա դիտավորություն ուներ այն գիշեր պահել մեզ վանքում։ Բայց Ասլանը շնորհակալությամբ հրաժարվեցավ, ասելով, որ քաղաքում հարկավոր գործ ունի, և չէ կարող մնալ։ Երբ վերադարձանք վանքը, Ասլանը ինձ պատվիրեց, որ իսկույն ձիաները պատրաստել տամ։ Ես գնացի դեպի ախոռատունը, իսկ նրան թողեցի հայրիկի հետ միայնակ։

{{Կենտրոն|'''ԺԶ'''}}

{{Կենտրոն|'''ՄԱՏՆՈՒԹՅՈԻՆ'''}}

Արևը մտել էր և երեկոյան մութը բավական թանձրացել էր, երբ մենք, մեր ձիաները հեծնելով, մեծ գոհունակությամբ մնաք բարյավ ասեցինք հայրիկին և, դուրս գալով վանքից, սկսեցինք իջնել Վարագա լեռան զառիվայրը։ Ճանապարհը հայրիկի շնորհիվ հարթած էր, և մենք մեծ դժվարություն չէինք կրում իջնելու ժամանակ։ Մեզ հետ ուղեկցում էր մի քահանա, որին կոչում էին տեր Եղիշե։ Թե ի՞նչ գործ ուներ նա վանքում կամ ինչո՞ւ եկավ նա մեզ հետ և կամ ի՞նչ էր խոսում նա ճանապարհին Ասլանի հետ, —այդ ես չգիտեմ, որովհետև նրանք հիսուն քայլով ինձանից առաջ էին գնում, իսկ ես իմ ձիու դանդաղ ընթացքով գնում էի նրանց ետևից։ Միայն այդ. մարդու անցյալ և ներկա կյանքը բովանդակում էր իր մեջ մի քանի այնպիսի գծեր, որ անկարելի էր չհետաքրքրվել նրանով։ Նա ոչ մի տեղում կանոնավոր ուսում չէր ստացել, սկսյալ իր պատանեկության հասակից, նա եղել էր այն ըղձախնդիր ուսումնասերներից մեկը, որ հին դարերի փիլիսոփաների նման, երկար թափառել էր զանազան երկրներում գիտություն մուրալու նպատակով։ Նա դիմել էր այս և այն նշանավոր քերականին, ճարտասանին, տրամաբանին, աստվածաբանին․