«Էջ:Raffi, Collected works, vol. 5 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 5-րդ).djvu/111»–ի խմբագրումների տարբերություն

սպասում էի նրան։ Նա գլիս տանում էր ինձ ծովեզրը, դնում էր իր նավակի մեջ, և մենք ամառնային ամբողջ գիշերը. լողում էինք ջրերի վրա... Ես գլուխս դնում էի նրա գրկում, նա թիակը մի կողմ էր դնում, և խելացի նա նավակը ինքն իրան գնում էր, ևերբեք չեր խանգարում մեզ...

— Մեր ծնողները գիտեին այդ բոլորը, բայց ներում էին մեզ, որովհետև մենք արդեն նշանված էինք պատրաստություններ էին լինում... Այդ միջոցներով հեռու աշխարից վերադարձավ գազա՞նը․․․ Նրա մասին խոսում էին թե մի բեռն ոսկի է բերել... այդ գրավեց իմ ծնողների ագահությունը․․․ Նրանք ինձ բաժանեցին իմ սիրածից և տվեցին գազանին․․․ ես դրան Էլ սկսեցի սիրել, բայց իմ սրտի մեծ մասը պատկանում էր առաջինին․․․ Երբ ամուսինս տանից բացակա էր լինում, երբ նա Մուշի կամ Բաղեշի կողմերը բեռ էր տանում, նա գալիս էր մեր տունը... Դրացիները սկսեցին փսփսալ միմյանց հետ, և բամբասանքը հասավ ամուսնիս ականջին... Մի երեկո նա ինձ ասաց, թե գնում է Դաավանից ցորյան բերելու, ես նրա համար ճանապարհի պաշար պաարասաեցի, իմ ձեռքով տարա և տեղավորեցի նավակի մեջ։ Նա ինձ համբուրեց, նստեց նավակի մեջ և հեռացավ։ Ես ուրախ-ոուրախ վերադարձա տուն։ Բայց դու մի ասա, անիրավը խաբեց ինձ... Գիշերի կեսից դեռ նոր էր անցել նա բախեց սենյակի դուռը... ես սրասափեցա... իմ սիրելին իմ մոտ էր... Երբ մենք ուշացանք բաց անելու, գազանը ոտքի մի հարվածով ջախջախեց դուռը և ներս մտավ... Իմ արտասուքը, իմ աղաչանքը չկարողացան ամոքել անգութի բարկությունը... Նա իր դանակը իսկույն ցցեց «նրա» կուրծքի մեջ... տաք արյունը դուրս ցայտեց վերքից... Նա տատանվեցավ և ընկավ հատակի վրա... Հետո դրեց նրա դիակը խարարի մեջ և շտապեց տանել դեպի ծովեզրը... Գնանք, պարոն բժշկապետ, նա դեռ չէ մեռած, դեռ կարելի է նրան օգնել...

Վերջին խոսքերը արտասանեց նա բավական բարձր ձայնով, բռնեց իմ ձեռքից և համարյա ուժով աշխատում էր տանել ինձ իր հետ։ այդ միջոցին բակում հայտնվեցավ մի այլ ստվեր, նա ցած իչավ կտուրից, ես լսեցի նրա ոտնաձայնը։ Արագ քայլերով