«Էջ:Raffi, Collected works, vol. 5 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 5-րդ).djvu/112»–ի խմբագրումների տարբերություն

մտավ նա սրահը։ Ես իսկույն ճանաչեցի Ծովիկին։ Տեսնելով մորը ինձ մոտ, բացականչեց նա․

Երևում էր, որ նա կտուրից լսել էր մոր ձայնը և ցած էր իջել նրան օգնելու։ Նա բռնեց գիշերաշրջիկ լուսնոտի ձեռքից և, առանց մի խոսք ասելու, տարավ դեպի իր սենյակը։ Մայրը առանց ընդդիմության հետևեց նրան։ Մի ուրիշը նրա տեղ կարող էր վախենալ, կարող էր աղաղակել, բայց մանկահասակ աղջիկը, որպես տեսնում էի, բոլորովին ընտելացած էր մոր հիվանդությանը և գիտեր, թե ինչպես պետք էր վարվել նրա հետ։ Երբ նա տարավ, հանգստացրեց մորը, և դուռը կողպելով եկավ ինձ մոտ՝ ես նրանից հարցրի.

Ծովիկը դիմեց դեպի արհեստանոցը՝ հորը կանչելու համար։

— Սպասի՛ր, միասին գնանք։

— Հո մայրը ինչ-որ արյան վրա էր խոսում։ Այդ ի՞նչ արյուն է։

— Դու և Քոթոթը չե՞ք վախենում, երբ նա այդպես բաներ է խոսում:

— Նա մի՞շտ այդպես խոսում է։

Խե՜ղճ աղջիկ, եթե նա գիտենար, թե որպիսի ցավեր են թաքնված դժբախտ մոր սրտում։ Ես ոչինչ չասեցի։ Մենք մոտեցանք հյուսնի արհեստանոցին։ Ասլանը նստած էր ճրագի մոտ,