«Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/217»–ի խմբագրումների տարբերություն

→‎Չսրբագրված: Նոր էջ « յուր հայրենիքին հատկացնեյը չափազանցություն կը֊ համարերt Բայց այժմ, ահա , նա տեսնում է Սևանը յուր...»:
 
No edit summary
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
յուր հայրենիքին հատկացնելը չափազանցություն կհամարեր: Բայց այժմ, ահա , նա տեսնում է Սևանը յուր առաջ փռված, տարածված 6—7000 ոտք բարձրություն ունեցող լեռնեք1ի վրա։ Եվ ի՜նչպես չհրճվեր, ի՜նչպես յուր հայացքը չհափշտակվեր նրանով... Կամսարյանը բարձրացավ յուր նստարանից և կառքի մեջ կանգնեյով, սկսավ ղի տևք ծովակի սիրուն մակերևույթը, որի կապուտակը շարունակ փոխվում էր առներով երբեմն պարզ փիրուզի, իսկ երբեմն գորշ մշուշի գույն, նայելով թե կառքն ինչ ուղղությամբ էր ընթանում։ Այսպես բավական տեղ նա կանգնած էր կառքում, մինչև որ վերջինս սկսավ մոտենալ Չիբուխլուին։ Այստեղից .էլ ծովակը թվում էր անշարժ և միապաղաղ։ Միայն նրա պայծառ հայե¬ լու վրա նշմարվում էին հետզհետե բաց֊կապտագույն ժապա¬ վեններ, որոնք հոսանուտի սահմաններն էին ակոսում։ Շուտով երևաց և Սևանի կղզին, որի տեսքը հեռվից թեպետ չոր ու ցամաք, այսուամենայնիվ, Կամսարյանին հետաքրքրեց հուզելու չափ, որովհետև անցյալից հիշեցրեց նրան դեպքեր, որոնք կապ ունեին Սևան անվան հետ և որոնց մասին նա մտածել էր հաճախ։ Մինչդեռ երիտասարդը սրտահույզ դիտում էր կղզյակն ու ծովը և նրանց շրջապատ ող լեռների տեսարանը, Օվսւնեսը կանգնեցրեց կառքը և հարցրեց. — Ա զա, ո՜ր դի տես վեր գալ (իջնել)։ — Ւնչպե и թե վեր գալ,— զարմացավ Կամսարյանը։ — Բա ըստի չե՜ս մնալու։ — Այստեղ ինչո՜ւ մնամ, Չիբուխլոլ պիտի գնանք։ — Սրանե լավ Չիբուխլու կբլի՜,— նկատեց կառապանը ծիծաղելով։ — Ո~ՐԸ» սա՜,— հարցրեց Կամսարյանը զարմտցմամր շուրջը նայելով։ — Հա՛, ապա՛, սա' է մեր գեղը,— հաստատեց տիրա¬ ցուն* ինքնագոհ ժպտալով։ Կամսարյանը հանկարծակիի եկածի նման մի վայրկյան մնաց անխոս, ապա նորեն սկսավ յուր շուրջը նայել, տեսնելու համար այն, ինչ որ գյուղացին Հգչուղօ էր անվանում։
յուր հայրենիքին հատկացնեյը չափազանցություն կը֊
համարերt Բայց այժմ, ահա , նա տեսնում է Սևանը յուր
առաջ փռված, տարածված 6—7000 ոտք բարձրություն ունե¬
ցող լեռնեք1ի վրա։ Եվ ի՜նչպես չհրճվեր, ի՜նչպես յուր հայաց-
քր չհափշտակվեր նրանով... Կամսարյանը բարձրացավ յուր
նստարանից և կառքի մեջ կանգնեյով, սկսավ ղի տևք ծովակի
սիրուն մակերևույթը, որի կապուտակը շարունակ փոխվում
էր առներով երբեմն պարզ փիրուզի, իսկ երբեմն գորշ մշուշի
գույն, նայելով թե կառքն ինչ ուղղությամբ էր ընթանում։
Այսպես բավական տեղ նա կանգնած էր կառքում, մինչև որ
վերջինս սկսավ մոտենալ Չիբուխլուին։ Այստեղից .էլ ծովակը
թվում էր անշարժ և միապաղաղ։ Միայն նրա պայծառ հայե¬
լու վրա նշմարվում էին հետզհետե բաց֊կապտագույն ժապա¬
վեններ, որոնք հոսանուտի սահմաններն էին ակոսում։ Շուտով
երևաց և Սևանի կղզին, որի տեսքը հեռվից թեպետ չոր ու
ցամաք, այսուամենայնիվ, Կամսարյանին հետաքրքրեց
հուզելու չափ, որովհետև անցյալից հիշեցրեց նրան դեպքեր,
որոնք կապ ունեին Սևան անվան հետ և որոնց մասին նա
մտածել էր հաճախ։
Մինչդեռ երիտասարդը սրտահույզ դիտում էր կղզյակն
ու ծովը և նրանց շրջապատ ող լեռների տեսարանը, Օվսւնեսը
կանգնեցրեց կառքը և հարցրեց.
— Ա զա, ո՜ր դի տես վեր գալ (իջնել)։
— Ւնչպե и թե վեր գալ,— զարմացավ Կամսարյանը։
— Բա ըստի չե՜ս մնալու։
— Այստեղ ինչո՜ւ մնամ, Չիբուխլոլ պիտի գնանք։
— Սրանե լավ Չիբուխլու կբլի՜,— նկատեց կառապանը
ծիծաղելով։
— Ո~ՐԸ» սա՜,— հարցրեց Կամսարյանը զարմտցմամր
շուրջը նայելով։
— Հա՛, ապա՛, սա' է մեր գեղը,— հաստատեց տիրա¬
ցուն* ինքնագոհ ժպտալով։
Կամսարյանը հանկարծակիի եկածի նման մի վայրկյան
մնաց անխոս, ապա նորեն սկսավ յուր շուրջը նայել, տեսնելու
համար այն, ինչ որ գյուղացին Հգչուղօ էր անվանում։