«Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/235»–ի խմբագրումների տարբերություն
No edit summary |
No edit summary |
||
Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
Տող 1. | Տող 1. | ||
Հետո, ձեռքը պարզեց Կամսարյանին.— բարով ես եկել, հազար բարով: Մոսին ասեց մի լավ ղոնաղ եմ բերել տանուտերի հմար՝ թիֆլիզեցի ա։ Ասիմ, գնամ տեսնեմ ո՞վ ա, կըլի որ իմ բարեկամներից ըլի, չուն ես էլ Թիֆլիզում լավ ծանոթներ ունեմ։ |
Հետո, ձեռքը պարզեց Կամսարյանին.— բարով ես եկել, հազար բարով: Մոսին ասեց մի լավ ղոնաղ եմ բերել տանուտերի հմար՝ թիֆլիզեցի ա։ Ասիմ, գնամ տեսնեմ ո՞վ ա, կըլի որ իմ բարեկամներից ըլի, չուն ես էլ Թիֆլիզում լավ ծանոթներ ունեմ։ |
||
Կամսարյանն յուր ով լինիլը հայտնեց քահանային։ |
Կամսարյանն յուր ով լինիլը հայտնեց քահանային։ |
||
— «Կամսարյա՞ն». էդ ի՛նչ լավ անուն ա. կըլի որ հին ազգից ըլեք, չուն հայոց պատմութենումը ընդենց մի անուն աչքովս ա ընկել։ |
— «Կամսարյա՞ն». էդ ի՛նչ լավ անուն ա. կըլի որ հին ազգից ըլեք, չուն հայոց պատմութենումը ընդենց մի անուն աչքովս ա ընկել։ |
||
— Երևի Կամսարակա՞ն։ |
— Երևի Կամսարակա՞ն։ |
||
— Հա, էդ ա, Կամսարական։ Դու ընդո՞նցից ես։ |
— Հա, էդ ա, Կամսարական։ Դու ընդո՞նցից ես։ |
||
— Ոչ, ինքս էլ չգիտեմ, թե ովքեր են իմ պապերը: |
— Ոչ, ինքս էլ չգիտեմ, թե ովքեր են իմ պապերը: |
||
— Բա էդ ո՞նց կըլի։ |
— Բա էդ ո՞նց կըլի։ |
||
— Իդա վերջ կխարցնես, հլա նստի՛, խաց կե,— նկատեց տանուտերը։ |
— Իդա վերջ կխարցնես, հլա նստի՛, խաց կե,— նկատեց տանուտերը։ |
||
— Նստել պտեմ, բա ո՞նց տեմ անիլ. հազարանց մեկ մեր գեղը ըսենց պատվական հյուր ա եկել, ո՛նց կրլի, որ մոտը չնստեմ, զրից չանեմ։ Ամա դե ես հաց եմ կերել, դուք ինձ մտիկ չըտաք. անուշ արեք։ Այս ասելով՝ քահանան յուր շալե փարաջի փեչերն ամփոփելով ծալապատիկ նստեց թախտի |
— Նստել պտեմ, բա ո՞նց տեմ անիլ. հազարանց մեկ մեր գեղը ըսենց պատվական հյուր ա եկել, ո՛նց կրլի, որ մոտը չնստեմ, զրից չանեմ։ Ամա դե ես հաց եմ կերել, դուք ինձ մտիկ չըտաք. անուշ արեք։ Այս ասելով՝ քահանան յուր շալե փարաջի փեչերն ամփոփելով ծալապատիկ նստեց թախտի վրա։ |
||
վրա։ |
|||
— Զարար (վնաս) չըկա, մեզ խետ էլ կուտես,— ասաց տանուտերը և օղիի բաժակը լցնելով, առաջարկեց քահանային։ |
— Զարար (վնաս) չըկա, մեզ խետ էլ կուտես,— ասաց տանուտերը և օղիի բաժակը լցնելով, առաջարկեց քահանային։ |
||
— Բա՛, արաղ է՞լ ես տալի. էդ հո իշտահս (ախորժակ) մեկ էլ նորանց բաց կանի. էնչախը ո՛նց կանենք,— ասաց քահանան ծիծաղելով։ |
— Բա՛, արաղ է՞լ ես տալի. էդ հո իշտահս (ախորժակ) մեկ էլ նորանց բաց կանի. էնչախը ո՛նց կանենք,— ասաց քահանան ծիծաղելով։ |
||
— Իմա՞լ պիտի անենք, ինչ որ աստված տվե, հմմեն հառեջդ դնենք կուտես։ |
— Իմա՞լ պիտի անենք, ինչ որ աստված տվե, հմմեն հառեջդ դնենք կուտես։ |
||
— Հալբաթ որ ըդենց ա. <<եղիջիր դու զորավոր ուտել զբարութխնս երկրի>>, ասել ա մարգարեն. կուտենք, բա ի՞նչ կանենք,— սրախոսեց քահանան։ Ապա առնելով բաժակը, օրհնեց հյուրին, տանուտերին և բարեմաղթելով, որ վերջինի |
— Հալբաթ որ ըդենց ա. <<եղիջիր դու զորավոր ուտել զբարութխնս երկրի>>, ասել ա մարգարեն. կուտենք, բա ի՞նչ կանենք,— սրախոսեց քահանան։ Ապա առնելով բաժակը, օրհնեց հյուրին, տանուտերին և բարեմաղթելով, որ վերջինի |
||
սեղանը լինի միշտ բաց ու առատ, դատարկեց օղին մի ումպով։ |
սեղանը լինի միշտ բաց ու առատ, դատարկեց օղին մի ումպով։ |
||
297 |