Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/330

ծաթյա հնչյունը ալիքներ տալով' անցավ դահլիճի մի ծ այ-' ըից մյուսը։ — Հրաշքեմեն քիշ պակաս է... Հն էլ էսօր կու թամա- մինք... նկատեց հայրը բարձրաձայն ծիծաղելով։ — Աստուծով,— հարեց Կիրքդ Աարպիչը, թայց այն* պես ցած, որ միայն ինքը և խաղընկերը լսեցին։ — Ուրեմն դուք այստե՞ղ եք,— նորեն կրկնեց օրիորդը, սեղմելով երիտասարդի ձեռքը։ — Ւնչպես տեսնում եք,—- պատասխանեց վերջինս, ժպտող հայացքը Ադելինի սիրուն աչքերին ուղղելով։ — Չէի կարող հավատալ, ոչ ոք չէր սպասում... — Ես սպասում էի... Ինչպե՞ս կարող է մարդ յուր մոր ծննդյան օրը մոռանալ,— նկատեց տիկին Մարկոսյանը, իբր թե աղջկա սխալն ուղղելով։ — Արա մի ասա, թե տսասւձդ կոլ սիրիս, քու մերը ե րբ է ծնվել,— հարցրեց Մ արկ Իվանիշր կնոջը այնպիսի մի եղանակով, որ ամբողջ դահլիճը ծիծաղից թուլացավ։ — Երանի իմանամ քեզ ով է խոս հոնում,— նկատեց տիկինը նույնպես ծիծաղով և դեպի էիդիա Պավլովնան առա* ջանալով։ — Այստեղ համեցեք, այստեղ,— խնդրեց վերջինս ,— ցույց տալով թավշյա փափուկ բազմոցը։ — Հա, ես այդտեղ կնստեմ. սիրում եմ, երբ իմ տեղը չայն է լինում ու արձակ։ — Մ ետեխցիք էլ դրուստ էդենց ին ասում, ամա որ խեղճեր ուն ոչ ով չի լսում,— հարեց Մ արկ Իվանիչը։ — Տո, շեջդ դիր, շեշդ, ի՞նչ ես մարդկանց խանդա-* րում, նկատեց Կիրիլ Կարպիչր յուր խաղընկերին։ — Էս էլ իմ ջեջը, եքը չունիմ։ — Չհար ու դու...— խաղը շարունակվում էր։ — Ասում եք որ ոչ ոք չէ*ր սպասում ինձ,— խորհրդա« վ*ր ժպիտով հարցրեց Պետրոսը Ադելինային։ — Ոչ, այդ չէի ուղում ասել... Բայց-., ի նշպես է հա¬ յերեն... Ուզում էի ասել, թե ոչ ոք հույս չուներ, թե կարող կլինեիք թողնել ձեր գործը և դալ, հասկանո՞ւմ եք,— ուղղեց Տ32