«Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/330»–ի խմբագրումների տարբերություն
→Չսրբագրված: Նոր էջ «ծաթյա հնչյունը ալիքներ տալով' անցավ դահլիճի մի ծ այ-' ըից մյուսը։ — Հրաշքեմեն քիշ պակաս է... Հն էլ է...»: |
No edit summary |
||
Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
Տող 1. | Տող 1. | ||
հնչյունը ալիքներ տալով՝ անցավ դահլիճի մի ծայրից մյուսը։ |
|||
ըից մյուսը։ |
|||
— Հրաշքեմեն |
— Հրաշքեմեն քիչ պակաս է... էն էլ էսօր կու թամամինք... նկատեց հայրը բարձրաձայն ծիծաղելով։ |
||
մինք... նկատեց հայրը բարձրաձայն ծիծաղելով։ |
|||
— Աստուծով,— հարեց |
— Աստուծով,— հարեց Կիրիլ Կարպիչը, բայց այնպես ցած, որ միայն ինքը և խաղընկերը լսեցին։ |
||
պես ցած, որ միայն ինքը և խաղընկերը լսեցին։ |
|||
— Ուրեմն դուք այստե՞ղ եք,— նորեն կրկնեց օրիորդը, |
— Ուրեմն դուք այստե՞ղ եք,— նորեն կրկնեց օրիորդը, սեղմելով երիտասարդի ձեռքը։ |
||
սեղմելով երիտասարդի ձեռքը։ |
|||
— |
— Ինչպես տեսնում եք,— պատասխանեց վերջինս, ժպտող հայացքը Ադելինի սիրուն աչքերին ուղղելով։ |
||
ժպտող հայացքը Ադելինի սիրուն աչքերին ուղղելով։ |
|||
— Չէի կարող հավատալ, ոչ ոք չէր սպասում... |
— Չէի կարող հավատալ, ոչ ոք չէր սպասում... |
||
— Ես սպասում էի... Ինչպե՞ս կարող է մարդ յուր մոր |
|||
ծննդյան օրը մոռանալ,— նկատեց տիկին Մարկոսյանը, |
— Ես սպասում էի... Ինչպե՞ս կարող է մարդ յուր մոր ծննդյան օրը մոռանալ,— նկատեց տիկին Մարկոսյանը, իբր թե աղջկա սխալն ուղղելով։ |
||
իբր թե աղջկա սխալն ուղղելով։ |
|||
— Արա մի ասա, թե |
— Արա մի ասա, թե աստուծդ կու սիրիս, քու մերը ե՞րբ է ծնվել,— հարցրեց Մարկ Իվանիչը կնոջը այնպիսի մի եղանակով, որ ամբողջ դահլիճը ծիծաղից թուլացավ։ |
||
է ծնվել,— հարցրեց Մ արկ Իվանիշր կնոջը այնպիսի մի |
|||
⚫ | |||
եղանակով, որ ամբողջ դահլիճը ծիծաղից թուլացավ։ |
|||
— Երանի իմանամ քեզ ով է խոս հոնում,— նկատեց |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
ջանալով։ |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
ցույց տալով թավշյա փափուկ բազմոցը։ |
|||
— Մետեխցիք էլ դրուստ էդենց ին ասում, ամա որ խեղճերուն ոչ ով չի լսում,— ,հարեց Մարկ Իվանիչը։ |
|||
⚫ | |||
չայն է լինում ու արձակ։ |
|||
— Տո, շեշդ դիր, շեշդ, ի՞նչ ես մարդկանց խանգարում, նկատեց Կիրիլ Կարպիչը յուր խաղընկերին։ |
|||
— Մ ետեխցիք էլ դրուստ էդենց ին ասում, ամա որ |
|||
խեղճեր ուն ոչ ով չի լսում,— հարեց Մ արկ Իվանիչը։ |
|||
⚫ | |||
— Տո, շեջդ դիր, շեշդ, ի՞նչ ես մարդկանց խանդա-* |
|||
րում, նկատեց Կիրիլ Կարպիչր յուր խաղընկերին։ |
|||
⚫ | |||
— Չհար ու դու...— խաղը շարունակվում էր։ |
— Չհար ու դու...— խաղը շարունակվում էր։ |
||
— Ասում եք որ ոչ ոք չէ*ր սպասում ինձ,— խորհրդա« |
|||
— Ասում եք որ ոչ ոք չէ՞ր սպասում ինձ,— խորհրդավոր ժպիտով հարցրեց Պետրոսը Ադելինային։ |
|||
— Ոչ, այդ չէի ուղում ասել... Բայց-., ի նշպես է հա¬ |
|||
— Ոչ, այդ չէի ուզում ասել... Բայց... ի՞նչպես է հայերեն... Ուզում էի ասել, Թե ոչ ոք հույս չուներ, թե կարող կլինեիք թողնել ձեր գործը և գալ, հասկանո՞ւմ եք,— ուղղեց |
|||
կլինեիք թողնել ձեր գործը և դալ, հասկանո՞ւմ եք,— ուղղեց |
|||
Տ32 |