«Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/244»–ի խմբագրումների տարբերություն

Գյուղամիջից անցնելիս նրանք հանդիպեցին հիսունը անցած մի կարճահասակ, փոքրադեմ, խուզած մորուքով, սուր հայացքով և գոտեպինդ հագնված մարդու, որ չնայելով տարիքին, ճանապարհն ընթանում էր ժրությամբ։ Մոտենալով

քահանային, նա հանեց մորթե գդակը, «օրհնյա՛ տեր» ասաց և ապա նորեն գլուխը ծածկելով, բարևեց տանուտերին և նրա հյուրին.

— Աստված օրհնեսցե, ո՛ւստա Պետի, էդ ուր ես գնում,– հարցրեց քահանան։

— Ա՛ դեր, աս՛ըմ են Խոջան եկել ա, հրաման ա բիրել, որ էն խեղճ Սայու տունը վեր գրի, գնըմ եմ տենամ կարամ խնդրեմ, աղաչեմ, բալքի թե (գուցե) մարդ ա, սիրտը ռահմ (գուե) ընկնի, մի քիչ էլ ա մոհլաթ (միջոց) տա։

— Ա Պետ, ես Խոջին տեհա, գնում էր Սեմենովկա, ասեց էգուց եմ եդ գալու,— հայտնեց քահանան։

— Դե էն ա, ասա, գնացել ա պրիստավի եդնից էլի, չուն պրիստավը էրեկ ընդեղ էր... էդ հու բանը դժարացավ,—

— Դե խի ա դժվարանում, թե մոհլաթ տալու ըլի, էգուց էլ կըտա,— հուսադրեց քահանան։

— Չէ, ա դեր, պրիստավը որ եկավ, բանը խարաբ կըլի- ռուս մարդ ա, լյուզուն գիտում չենք, խոսքը հըսկանում չենք. «պաշոլ դուռակ» ա ասիլու, հու խեղճի էլած չէլածը փեչատի (կնքե), նրա հետ մենք ոնց նց խոսանք։

— Ա' հրես խոսողն ըստի չի, ասլանի տոլ կանգնած․

ռուսի լյուզուն էլ գիդա, փռանդինն էլ,— ասաց քահանան,ցույց տալով Կամսարյանին։

— Ինչ բան է այդ,— հետաքրքրվեց երիտասարդը։

— Ըստեղ մի գեղացի ունենք, Խոջա Միրզին փող ա տալ