«Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/7»–ի խմբագրումների տարբերություն

աղջիկները լավին սիրում են' քանի դեռ լավագույնը չկա,

բայց հենց որ սա հայտնվում է, լավին մոռանում են:

ՍՈՒՐԻԿ.- (հեգնական ժպիտով) Մի՛՛թե, ես այդ չգիտեի։

Ուրեմն գործդ հաջողեցրել ես։

ՍՈՒՐԻԿ.— Այդ մեծ բան է։ Կնշանակե անձամբ խոսել ես

Ռուզանի հետ։

ԱՍՊՐԱՄ.-Այո՛,

ՍՈՒՐԻԿ.— Ի՛նչ էիր խոսում։

ՍՈՒՐԻԿ._ Օրինա՛կ,

ԱՍՊՐԱՄ.— Գովում էի շաարունակ Համտուն իշխանին* հիշելով նրա բարեմասնությունները, հռչակված անունընրա զորությունը, քաջատոհմությունը, հարստությունը,խելքը, գեղեցկությունը։ Պատմում էի առասպելներՍյունյաց օրիորդների մասին, որոնք, իբր թե, խելագարվելու չափ սիրահարվել են Համտունին, բայց որոնցհպարտ իշխանը մերժել է սառնությամբ։ Ի վերջո հայտնեցին թե' Համտունը սիրում է միայն գեղեցիկ Ռուզանին, որից եթե մերժվի, անապատը պիտի քաշվի կուսակըրոնություն ընդունելու։

ՍՈՒՐԻԿ.— Եվ ի՛նչ օգուտ այդ զրույցներից։

ԱՍՊՐԱՄ.— Նախ այն' որ Ռուզանն այսպիսով կընտելանաայն մտքին թե' Ներսեհից զատ կա և մի ուրիշ արժանավոր իշխան, որ հետամուտ է յուր սիրույն։ Երկրորդնա ինքն իրեն կսկսե համեմատություններ անել Ներսեհի և Համտունի մեջ և վերջինին ավելի գերազանց գըտնելով նրան էլ կընտրե փեսա։

ՍՈՒՐԻԿ.— Րայց չէ՛ որ մեծ իշխանը Ռուզանի ձեռքը Ներսեհին է խոստացել։

ԱՍՊՐԱՄ.— Այդ նշանակություն չունի։ Հենց որ Համտուննիմացավ, թե Ռուզանի սրտում բացվել է յուր համար միփոքրիկ անկյուն, նա իսկույն փոխել կտա մեծ իշխանիորոշումը։

ՍՈՒՐԻԿ.— Բայց բացվե՛լ է այդ անկյունը։