Էջ:Raffi, Collected works, vol. 6 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 6-րդ).djvu/540

ամառանոցից և մոտեցել էին Արծվանիկ ավանին։ նա դեռ մտածում էր «պատվական որսի» վրա, որի իրավ որ, նրա վրեժխնդիր, չարությունից անհագ սրտի համար մեծ կորուստ էր: Այդ միջոցին նրա ուշադրությունը գրավեց մի երկայն, սպիտակ ստվեր, որ հեռվից ուրվականի նման հանկարծ աչքի ընկավ և կրկին անհայտացավ խավարի մեջ։

Զորին դարձյալ ցցեց իր ականջները, և սարսափելով դեպի այն կողմը նայեց։ Բայց Մելիքը այդ երևույթը վերաբերեց իր փոքր-ինշ գրգռված երևակայությանը և կրկին սկսեց խոսել «պատվական որսի» վրա։

— Այս անգամ ազատվեցավ նա... եթե մի անգամ էլ իմ ձեռքը ընկնելու լինի, ես գիտեմ, թե ինչ կանեմ...

— Ահա ես...

Լսելի եղավ մի ձայն, և մի մարդ թուփերի միջից կայծակի նման դուրս պրծնելով, արձանացավ Մելիքի առջև։ Այդ ձայնի հետ ճայթեց մի ատրճանակ և գնդակը ուղիղ անցավ դավաճանի կուրծքի մեջ։ Նա մի կողմ թեքվեցավ և գլուխը քարշ ընկավ սև ջորու կողքից, որովհետև ոտները ասպանդակներից իսկույն չդուրս եկան։ Ջորին այժմ ավելի ազդու պատճառ ուներ խրտչելու, սկսեց վազ տալ և իր մեջքից քարշ ընկած տիրոջ գլուխը զարկել քարերին...

Մելիքի երկու անբաժան շաթրները ենթարկվեցան նրա վիճակին. երկու ուրիշ տղամարդիկ, նույն թուփերի միջից դուրս գալով, սրերի հարվածների տակ նրանց ցած գլորեցին։ Իսկ գզիրին բռնեցին։

— Սպասեցեք, դրան դեռ թողեցեք,— հրամայեց առաջինը, և մոտենալով գզիրին` հարցրեց.

— ճանաչո՞ւմ ես ինձ։

—ճանաչում եմ. դուք Գենվազի իշխան Ստեփաննոս Շահումյանն եք,— պատասխանեց նա լրբաբար։— Հենց այս րոպեիս Մելիքիի հետ ձեզ վրա էինք խոսում...

— Դո՞ւ էիր, որ խաշն ու Ավետարանը բերեցիր մեր բանակը մեզ խաբելու համար։

— Այո՛, ես էի, և դուք այնքան միամիտ գտնվեցաք, որ խաբվեցաք։

— Այժմ ինչո՞վ վարձատրեմ քո այդ ծառայությունը։ 

— Այդ սրով։

նա ձեռքը մեկնեց դեպի իշխանի սուրը։