«Էջ:Ghazaros Aghayan, Collected works, vol. 3 (Ղազարոս Աղայան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/79»–ի խմբագրումների տարբերություն

<article data-mw-proofreadpage-wrapper=""><header data-mw-proofreadpage-wrapper="">

<noinclude>

<pagequality level="1" user="" />

</noinclude>

</header><section data-mw-proofreadpage-wrapper="">

կյյանքումս, ատենախոսություններ շատ եմ լսել, բայց նրանցից ոչ մեկը կարող չէ համեմատվել այն ատենախոսության հետ, որ ես Լսեցի մոտ ժամանակներս։ Եկեղեցին հոյակապ էր և փառավոր։ Նրա մեջ չկար ոչ մի սյուն. երևի առաստաղը երկաթակապ էր։ Բեմ բարձրացավ մի երիտասարդ քահանա, նիհար, բայց համակրելի դեմքովդ երկայն հասակով և կրակոտ աչքերով։ Ձայնը մաքուր էր և զորեղ, առոգանությունը՝ քաղցրահնչյուն և դուրեկան, ասածները՝ նոր և ազդու։ Եվ միայն մոտավորապես կարող եմ հաղորդել, թե ինչ էր նրա ատենախոսության բնաբանը և բովանդակությունը, առաջուց խոստովանելով, որ իմ գրածովս չեմ կարող կենդանի խոսքի զորեղ տպավորությունը գործել, նրա պես հմայել և հափշտակել, քանի որ խոսելու եղանակը, ձևը և կենդանությունը գրի առնել կարելի չէ։

— Հարգելի եղբայրներ և քույրեր,— այսպես սկսեց ատենախոսը։— Ի՞նչ բան կարող է մեր սրտին, մեր հոգուն և մեր մտքին այնքան մոտիկ լինել, որքան նույնիսկ այդ սիրտը, այդ հոգին և այդ միտքը, որքան մեր անձը, մեր կյանքը և մեր կեցությունը։ Մենք մեր քթերը չենք տեսնում, որովհետև շատ է մոտիկ մեր աչքերին։ Մենք քննում ենք երկնքի երեսը — և հենց այդ միջոցին ընկնում ենք մի փոսի մեջ։

<noinclude>

</section><footer data-mw-proofreadpage-wrapper="">

</noinclude>

</footer></article>