{{Պիես|
IV
2+ Ո՛չ թե երգի քնքշություն, այլ— [գաժան ժպիտ՛] ոգու կորով
ու պայքար։—
V
2+ Բայց — Թումանյանն է [միակ] անհաս Արարատը մեր
քերթության։
X
2+ Չե՛ն դարձընի քեզ պոետ—եթե խորթ է ոգուդ առօրյան։—
XI
2+ Այժմ կեսօր է արդեն,— ժա՛մ է լինես իմաստուն։—
XIII
1—2+ Դու այս մեծ այգում բարձրացար.— ունեցիր եռանդ ՈԼ կորով․
Որ աճես այգին առընթեր—և կըլինես դու անմահ։—
XVII
1+ Դու հասկացար, որ ահեղ այս պայքարը՝ աշխարհը փոխող—
XVIII
1+ Այս պայքարում ստացար դու խոհեր, եռանդ ու ավյուն,—
XIX
1+ Զիրք քեզ իրանը տվեց, խոսք՝ Նայիրին հնօրյա,—
XX
1+ Դո՛ւք դարձըրիք ինձ հարուստ, և լցրիք ավյունով մութ
ոգին իմ,
2+ Կյա՛նք, և՛ մարդիկ, և՛ խոհեր,—գործ ու պայքար
XXII
ընդհանուր։ —
1+ Դու հանճարով բարձրացար քո դարից, մարդկանցից թե
<էջը պոկված է>
XXIV
2+ Քեզ հասկացավ նա, սակայն — հասկացա՞ր նրան դու
արդյո՞ք։—
XXV
2+ Ճանաչեց մարդուն, պոետին— հանճարեղ ռազմիկը միայն։—
XXVII
2+ Բայց... քո կեղևն ու միջուկը-չապրեցի՛ն երբեք միասին:—
XXVIII
1+ Դու ձգտում էիր դաշնության, չընայած որ անդաշն էր
կյանքը.
XXIX
1+ Մեծ դաշնությունը ոգու—քեզանից դուրս է կոփվում.
