«Էջ:Raffi, Collected works, vol. 6 (Րաֆֆի, Երկերի ժողովածու, հատոր 6-րդ).djvu/506»–ի խմբագրումների տարբերություն
(Տարբերություն չկա)
|
09:32, 10 Դեկտեմբերի 2019-ի տարբերակ
Հետո բռնեցի՞ն...— հարցրեց տերտերը դողալով։
— Աստված ազատեց։ Մինչև ամրոցի դռները խորտակելը, մինչև նրանց ներս մտնելը, մելիքը ձորի կողմի աշտարակից պարանով ցած իջավ, մտավ թուփերի մեջ և անհայտացավ։ Էլ չկարողացան գտնել։
Տերտերը աչքերը դեպի երկինք դարձնելով, երեսը խաչակնքեց, ասելով.
— Փա՜ռք քեզ, աստված, փա՜ռք:
Գզիրը նույնպես հետևեց տեր հոր օրինակին, գտակը վեր առեց, և քեչալ գլուխը բաց անելով, միևնույն խոսքերը կրկնեց։ Հետո հարցրեց Վանի ապերից.
— Հիմա դու ո՞ւր ես այսպես շտապով գնում։
— Գնում եմ Չափնիս գյուղը, մելիքի որդի Մկրտումը այնտեղ է, գնում եմ նրան իմացում տալու, որ թաքնվի, խանի մարդիկը նրան էլ են պտռում։
— Ինչո՞ւ համար, ի՞նչ հանցանք ունեն,— հարցրեց ապշած քահանան։
— Ո՞վ է իմանում։ Մելիքի տան բոլոր դռները կնքեցին, ասում են, ինչ որ ունե, չունե, բոլորը պետք է «խանլդ» դարձնեն: Թող աստված անիրավի պատիժը տա և մեզ ողորմություն անե...
Վերջին խոսքերը արտասանեց նա արտասվելով, հետո դարձավ դեպի Չափնիս գյուղի կողմը, սկսեց առաջվա նման վազել: Քանի րոպեից հետո ծածկվեցավ ծառերի հետքում։
Տերտերը և գզիրը շվարած կերպով նայում էին միմյանց երեսին, չգիտեին շարունակե՞լ իրանց ճանապարհը, թե՞ ետ դառնալ։
— Պետք է գնալ,— ասաց գզիրը,— այդ նամակը առանց ուշացնելու պետք է տեղ հասցնել։ Կարելի է մելիքը այդ բոլոր դժբախտությունները նախատեսում էր, և հենց դրանց մասին էլ գրած լինի իր նամակը:
— Պետք է նամակը հասցնել,— մեքենաբար կրկնեց տերտերը և քշեց իր ձին:
ԼԱ
Ընդունելով մելիք Ֆրանգյուլի նամակը, Թորոս իշխանը քահանայից հարկավոր հարցուփորձը անեյուց հետո, հրամայեց նրան և գզիրին պահել մի առանձին վրանում, մինչև ինքը իր զարապետների