«Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/235»–ի խմբագրումների տարբերություն
No edit summary |
|||
Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
Տող 3. | Տող 3. | ||
Կամսարյանն յուր ով լինիլը հայտնեց քահանային։ |
Կամսարյանն յուր ով լինիլը հայտնեց քահանային։ |
||
— «Կամսարյա՞ն». էդ ի՛նչ լավ անուն ա. կըլի որ հին ազգից ըլեք, չուն հայոց պատմութենումը ընդենց մի անուն աչքովս ա ընկել։ |
|||
— Երևի Կամսարակա՞ն։ |
|||
— Հա, էդ ա, Կամսարական։ Դու ընդո՞նցից ես։ |
|||
— Ոչ, ինքս էլ չգիտեմ, թե ովքեր են իմ պապերը: |
|||
— Բա էդ ո՞նց կըլի։ |
|||
— Իդա վերջ կխարցնես, հլա նստի՛, խաց կե,— նկատեց տանուտերը։ |
|||
— Նստել պտեմ, բա ո՞նց տեմ անիլ. հազարանց մեկ մեր գեղը ըսենց պատվական հյուր ա եկել, ո՛նց կըլի, որ մոտը չնստեմ, զրից չանեմ։ Ամա դե ես հաց եմ կերել, դուք ինձ մտիկ չըտաք. անուշ արեք։ Այս ասելով՝ քահանան յուր շալե փարաջի փեչերն ամփոփելով ծալապատիկ նստեց թախտի վրա։ |
|||
— Զարար (վնաս) չըկա, մեզ խետ էլ կուտես,— ասաց տանուտերը և օղիի բաժակը լցնելով, առաջարկեց քահանային։ |
|||
— Բա՛, արաղ է՞լ ես տալի. էդ հո իշտահս (ախորժակ) մեկ էլ նորանց բաց կանի. էնչախը ո՛նց կանենք,— ասաց քահանան ծիծաղելով։ |
|||
— Իմա՞լ պիտի անենք, ինչ որ աստված տվե, հմմեն հառեջդ դնենք կուտես։ |
|||
— Հալբաթ որ ըդենց ա. «եղիջիր դու զորավոր ուտել զբարութխնս երկրի», ասել ա մարգարեն. կուտենք, բա ի՞նչ կանենք,— սրախոսեց քահանան։ Ապա առնելով բաժակը, օրհնեց հյուրին, տանուտերին և բարեմաղթելով, որ վերջինի սեղանը լինի միշտ բաց ու առատ, դատարկեց օղին մի ումպով։ |