«Էջ:Mikael Nalbandian, vol. 2.djvu/46»–ի խմբագրումների տարբերություն

→‎Չսրբագրված: Նոր էջ «հա յրենակցացս պարոն էմինայ քաղցր Էր աեսանել ղրան ա и իր ա կան քննութենէ (ոչ վասն ազգին առ հասարակ,...»:
 
No edit summary
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
հայրենակցացս պարոն Էմինայ քաղցր էր տեսանել զբանասիրական քննութենէ (ոչ վասն ազգին առ հասարակ, այլ հայագիտաց), զի ամենայն որ գիտուն է դպրութեան Հայոց, ջան դիցէ լուսափայլ կացուցանել զխնդիրս, զմթութիւնս վերաբերեալս առ լեզու մեր և առ գրականութիւն, այլ պատուելի հեղինակդ, զարմանամք թե ուստի առեալ զբանսդ յերես 5, ասէ. «որոց գոյութիւն (ազգային երգոց)» առ մեզ, չգիտեմ
հա յրենակցացս պարոն էմինայ քաղցր Էր աեսանել ղրան ա и իր ա կան
քննութենէ (ոչ վասն ազգին առ հասարակ, այլ հայագիտաց), զի ամե¬
նայն որ գիտուն է դպրութեան Հայոց, ջան գիցէ լուսափայլ կացուցանել
զխնդիրս, զմթութիւնս վերաբերեալս առ լեզու մեր և առ գրականութիլն,
այլ պա տո լելի հ եղին ակդ, զարմանամք թէ Ուստի առեալ զբանսդ յերես
5, ասէ. (քորոց գոյութիւն (ազգային երգոցJ առ մեզ, չգիտեմ էր վասն,
միակամ յամենեցունց ժխտի))։
«Այդ կարծիք' ներելի ի շրթունս օտարաց, անթողլի է մերայոց, որք
ինքնակամ հրաժարին ի հայրենի ժա ռան գութ են է» հետևեցոլցանէ յերեսս
93— 94... «ի մի ժողովել... համարձակեցայ... զհիմն ի վեր տապալեալն
զարմանակերտ շինուած Երգոյն վիպասանաց, նման մանկանն Վարդգէ-
ujl, որ անդ ուրեմն ի հնոլմն
Հատուած գնացեալ...
ի Տուհաց գաւաոկնչ
զ-P ա и ա ղ գետով,
Եկեալ նըստեալ
զՇրէշ բըլրով
ղԱրտիմէդ քաղաքալ,
զ-P ասա ղ գետով։
կռել կոփել զդոան
Երուանդայ արքայի»:
Յառաջ քան զքննութիւն պատուական հեղինակիդ և մերայինք և
օտարք ասացեալ են ի շարադրութիւնս իլրեանց գնախնական երգոց և
դեռ ի մէջ բերեալ ղբուն երգս ի ծերունւոյն Խորնոյ, և ո՞յք էին արդեօք
ժխտողք երգոցս և հրաժարողք ինքնակամ ի հայրենի ժառանգութենէ,
որպէս ասէ պարոն էմին, զի առիթ ետուն նմա գոլն գործել որդիական
սիրով հնոցն մերոց... ի մի ժողովել, երես 93—94։ Մեզ թուի այգմ գէթ
երևա կա յոլթիլն լինել, կամ թէ այլ ինչ գոնէ յայտնի միայն պատուական
հեղինակին։
Ոչ ուրանամք բնասիրութիւն նորա, զորոյ ապացոյց կարեմք ի մէջ
բերել զՅովհաննէս կաթողիկոս և զԹոլղթն Ղազարայ Փարպեցւոյ առ Վա-
^ան Մամիկռնեանց տէր, զորս տպեաց ի Մոսկվա յամի 1853, յօգոլտ
հնասիրաց և ի ծանօթութիւն հայեր էն ագիտաց հանդերձ յ ա ռաջա բան ու-
թեամբք գհեղին ակացն և զհ ե ղին ա կութ ե անցն և խոստովան լէնիմք
<Հ1 անրնթէ~^> գորա զննութիւն տպագրոլթեամթ հին հեղինակաց, այլ
գադարեաց ի բանս զսլատմութենէ գրականութեանս մերոյ, յառաջեսցուք
անգրէն ի կարգ բանին, զոր կոչեաց հարևանցի հայեցաղոլթիւն մեր ի
պատմ ութիւնն դրա կան ոլթե ան ։
46