«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/408»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վում՝ է թե չՔ աղջիկը կ՚անչյում է. «ձձսյքոնվի՚ք ինձ֊ իմ հա– վատարի՛մ ընկեր»* Ու հեախւմ երևում է անտառի տերը՝ անճոռնի հրեշը*, ճամփի կիսռվ անց է, կենում ու. կորչում խիտ թփուտի մեջ*, Աղջիկը։ տեսնում, է թե չէ՝ ահից ճչում է ու ճամփի մեշտեղը ուշաթափ վեր ընկնում։ Սոսկալի տեսք, ուներ անտառի անճոոնին. ձեոները՝ ծ ուռ֊ ծուռ,, մա տները՝ ճանկերով, ոտները՝ ձիու սմբակներ–, առջևի ու ետևի կող– միս՝ ուղաի սապատներ, ոտից գլուխ– րրգո4ո, բերանի երկժւ. ■կողմից ղուրԽ տնկված երկու վարազի ման իք, քիթը՝ կեռ ուրուրի կտուցի նման, իսկ աչքերը՝ ոնց որ բու ի աչքեր,,.

ԱաԻԿը մին էլ Հնտեղ է, ուշքի գալիս, որ մինը կողքին Լաց է լինում \ու մղկտում։

— Ինձ սպ՛անեցիր, իմ աննման տիրուհի;՝ էլ –քո սիրուն երեսը ես չեմ տեսնելու,–, Դու է է չես. լսում ինձ,,. Ավելի լավ է՝ հենց, էսպես անմուրազ մեռնեմ ու֊ /պրծնեմ։

Աղջիկը ո,ր լ՛սում է, խղճահար՛վում է, ամաչում է, որ իր բարի, իր սիրելի րնկերից էնքան վախեցավ։ Աւճում է,

— Մի՛ վախենար, իմ բարի, իմ անուշ ՛տեր, էլ քեզանից ես– չեմ վախենալ, էլ քեզանից ես չեմ հեռանալ, էլ քո լավությունը ես չեմ մոռանալ, այժմ նյւրից երևա,..

Նորից է երևում անտառի տերը՝ անճոռնի հրեշը.» միալն թե՝ ~ ինչք/սՀն աղջիկը, կանչում է, չի համ արձակվում մոտենա։ Ու. զբոսնում են մինչև կեսգիշեր, ՛առաջվա նման անուշ, իմաստալի զրույցներ են անում, ու աղջիկն արդեն ոչ մի ահ ու երկյուղ չի գյլրւմ-է.

Մյուս օրը նորից Է տեսնում, բայց Էս անգամ՝ արևի լուսնով ու. թեև մի քիչ վախենում Է, բայց ցույց չի տալիս, մի քանի օրից,, հեաո Էդ վախն Էլ Է անցնում բոլորովին։

Ու սկսում. ՝ե1ն առաջվսւնից ավելի քաղցր զրույցներ, ավելի ու ավելի են մոտենում իրար, սկսում են– միասին նստել սեղանի, միասին՛ զբո՛սնել– այգիներում ու թափառել մթին անտառներում։

Էսպես Էլ բավական ժամանակ Է անց կենում։ Մի անգամ Էլ աղջիկը երազում տեսնում Է, որ իր հերը հիվանդ պառկած Է, լաց Է լինում, դարդ անում։ Անտառի տերը՝ անճոռնի՝ հրեդը, աղջկա արտասուքը որ տեսնում Է, հարցնում 402