«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/408»–ի խմբագրումների տարբերություն

թե չէ՝ աղջիկը կանչում է. «Հայտնվի՛ր ինձ֊, իմ հավատարի՛մ ընկեր»։ Ու հեռվում երևում է անտառի տերը՝ անճոռնի հրեշը։ Ճամփի կիսով անց է կենում ու կորչում խիտ թփուտի մեջ։ Աղջիկը տեսնում է թե չէ՝ ահից ճչում է ու ճամփի մեջտեղը ուշաթափ վեր ընկնում։ Սոսկալի տեսք ուներ անտառի անճոռնին. ձեռները ծուռ–ծուռ, մատները՝ ճանկերով, ոտները՝ ձիու սմբակներ, առջևի ու ետևի կողմից՝ ուղտի սապատներ, ոտից գլուխ բրդոտ, բերանի երկու կողմից դուրս տնկված երկու վարազի ժանիք, քիթը՝ կեռ ուրուրի կտուցի նման, իսկ աչքերը՝ ոնց որ բուի աչքեր...