Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/426

Տեսիլ Գ

ԹՈՎՄԱ և ՎԱՐԴՈՒՀԻ

ԹՈՎՄԱ.— (մեկուսի) Ինքն է...

ՎԱՐԴՈՒԻ.— Բարի լույս, հա՛յր իմ...

ԹՈՎՄԱ.— (աղջկան առջև` ի ծունր և երեսը ծածկելով) Աղջի՜կս...

ՎԱՐԴՈՒՀԻ.— Ի՞նչ կըլլաս, հայր իմ... ոտք ել... (կը ջանա ոտք հանել):

ԹՈՎՄԱ.— Վասնզի շատ թշվառ ըրի քեզ:

ՎԱՐԴՈՒՀԻ.— Բայց ի՞նչ կա քեզի ներելու, հա՛յր իմ...

ԹՈՎՄԱ.— Վասնզի շատ թշվառ ըրի քեզ։

ՎԱՐԴՈՒՀԻ.— Բնավ, հա՛յր իմ, ես երջանիկ եմ քանի որ դու
և եղբայրս այլևս չի պիտի մուրաք փողոցները... միթե
ալ հարուստ չե՞նք...

ԹՈՎՄԱ.— Եթե գիտնայիր, Վարդուհի՛։

ՎԱՐԴՈՒՀԻ.— Ի՞նչ կա, հա՛յր իմ։

ԹՈՎՄԱ.— Նախ ներե ինձ։

ՎԱՐԴՈՒՀԻ.— Միթե¹¹ ես աղջիկդ չե՞մ։

ԹՈՎՄԱ.— Բայց դու անմեղ ես, իսկ ես ոճրագործ մեմ¹²... դու
կրնաս ներել ինձ, իսկ¹³ ես չեմ կրնար սրհնել քեզ։

ՎԱՐԴՈՒՀԻ.— Քու ըրածդ բնավ ոճիր չէ, հա՛յր իմ... ի՞Նչ կրնայինք ընել առանց ստակի և առանց հացի:

ԹՈՎՄԱ.— Այնպես չէ՞։

ՎԱՐԴՈՒՀԻ.— Բայց ոտք ել, հա՛յր իմ, մոռնանք անցյալը... և ապագային մեր ապահով բարօրությունը վայելենք։

ԹՈՎՄԱ.— Եթե գիտենայի՜ր, խե՜ղճ աղջիկ...